Stien Stramien zat vele uren,
aan haar werken te borduren,
knoopte zo de eindjes aan elkaar.
Produceerde alle weken,
haar gevarieerde steken
en op elke vingertop ’n blaar.
Stien die maakte mooie prentjes,
van gekleurde garenendjes,
die ze tot één landschap vlocht.
En na dagen zuchten, zwoegen,
zag ze steeds tot haar genoegen,
dat het er weer wezen mocht.