Tussen zes en half zeven,
start voor Rakker pas het leven,
want hij mag dan mee de straat op, in de pas.
Tegen praktisch alle bomen,
die we samen tegenkomen,
sprietst ons kleine joekeltje z’n miniplas.

Van z’n hoopjes effen later,
scheidt ie als ’n kuise pater,
want hij duwt het kleine hoopje flink ver weg.
Zodat niemand ooit kan roepen:
hier heeft Rakker zitten poepen,
want z’n hoopjes liggen ver onder de heg.