2015 - nummer 51

‘Ik zuuk ’n buukske van Rawie,’ zin ik teege de mins in d’n boekhandel. ‘Want m’ne mins hi unne kaoie knie.’ Hij snapte-n-t nie en keek arig. Dùrrum hielp ik ’m mar wijer ùit d’n droom. ‘Ik moet ’n kadooke mi rijm hebbe vur de suupries en d’n onze is òn de sukkel mi z’ne rèchse knie.’ D’n boekhandelaar viet unnen bundel van Rawie van de plank en zin: ‘Da-t-ie z’n èige toch noit lót opereere, want ik heb al drie vriende die hier ‘geholpe’ zen en nou himmòl nie mer normaal kunne loope.’
Toen ik thuiskwaam, vertelde onze Klaas da-t-ie schik gehad ha op de mèrt en da makte men kèijnijschierrig. Hij waar ok nor d’n boekwinkel geweest. Daor ha-t-ie ’n neef getroffe mi z’n dochterke van zeuve. Da klèin ha nò pèkskesaovend te heure gekreege da Suntereklaos nie beston en mi da nijts waar ’t mèidje kennelijk nog beezig. ’t Ha teegen onze Klaas gezeed: ‘Weet jij het ook al?’ D’n onze ha z’n èige onneuzel gehaauwe – da kan ie nogal goewd – en ’t klèin hattem alles haorfijn ùitgeleed. Dur die beleevenis kwaam ie hier vrolijk òngelaache.
Toen ie in de stoel zakte, begos ie mee te klage over dieje verrèkte knie van hum. Hij wordt steeds geplaogd dur jicht. Uurst ha-t-ie da in z’ne grooten teen, mar ’t krùipt schenbaar wijer umhog… Hij hitter naachte van wakker geleege en omda-t-ie men nie in m’ne slaop wil store, hi-tie geprobeerd beneeje in de ligstoel te slaope, mar da ging nie dur de jichtònvalle. En hij hi toch hillemòl gin rooi vlis of rooie wijn gehad…, daor zùrg ik wel vur.
’t Zal versleete wèrk zen, volges èige diagnose.
Tien hi mi Ante nor ’n kèrstdiner gemeuge. Die dinger kreijge zèllie nog steeds òngebòje dur d’ren aauwe werkgeever. Wa da betrèft, hi onze Klaas lillijk misgeschote; wij kreijge steeds minder, mar ik hagget over Tiene en Ante. Ze han ’n heel goei fistmaal aachter de kneup geknaauwd en daorbé han ze ok nog goewd òn de wijn gezeete. Ze han ’m bèij flink gerakt en Tinus d’n èigewijze moes natuurlijk mi z’nen èige wage reije ok al wit ie goewd da zóiets teegesworrig onverantwoord is. Ant hattem d’r nie vanaf kunne haauwe. Komme ze samen op huis òn gereeje, worre ze òngehaauwe! De plisie vreugt of Tien gedronke hi. Ja, een wijntje hi-t-ie wel gehad. Daor moet Ant al hard um laache. ‘U reed bijna tachtig en de toegestane snelheid is vijftig.’ ‘Mar ik reij hier noit gin tachentig,’ din Tien d’r venèndig teegenin. ‘Jonge, wa kunde gé toch liege,’ grinnikte Ant, ‘ik zin nèt nog da ge neegentig reed.’ Daor waar Tinus niks gelukkig mi. ‘Da’s nog niet alles,’ gonk de plisieman wijer, ‘uw linker achterlicht brandt niet.’ ‘Verdùlme,’ greens Tien, ‘da moet dan krèk kepot gegaon zen, want ik keijk alted alles nao vur we wegreije.’ ‘Jonge jonge, wa kunde gé toch liege,’ kùmt Ant wir giebelend vur d’n dag, ‘ik heb drie weeke geleeje al gezeed, da da lèmpke linksaachter kapot waar.’ Oei, daor wier Tien zó tèij dè-t-ie mi z’nen èllenboog z’n vrouw unne stoot gaaf. Da zaag de plisie en vroeg: ‘Is uw man altijd zo agressief, mevrouw?’
‘Nee,’ riep Ant mee trug, ‘zoo is ie alleen mar as ie te veul gedronken hi!’
’n Vorstelijke bon vur Vorstenbosch.

geschreven door: Bèt van Klaasse