2015 - nummer 42

We moessen op verjaordag bé Tiene. Hij is nog steeds òn ’t lijne, want hij mag hillemòl gin buik mer vertoone van Ante. Nou drinkt ie nog gin bier mer. ‘Hij moet toch mar ùitkeijke,’ zin onze Klaas, ‘want ’t lekt wel of ie ziek is. ’t Is innins zón mager scharminkel geworre mi z’n ingevalle snuutje…’ Ik moes m’ne mins gelijk geeve: ‘Ja, da’s alted zoo; ’t gi d’r op de verkeerde plòts af en nou hi-t-ie innins zónne smaol snuujt gekreege da ge’m bekant nie mer trugkent… Mar da ze bé zen club de leste ted zó slècht voetballe…, zó hum da ok nie mee de verkeerde kant op hèlpe?’ ‘Nou, as da zoo is, dan hi-t-ie nog minder verstand as ik al docht.’
Tien hagget de leste daag in z’ne rug en liep hier in Balkum bé de fysio binne. Nou liep…, liever gezeed, hij strompelde… Wij kwame daor nèt langs gefietst en toen we’m ònsprake, biechtte-n-ie op da-t-ie thuis òn ’n schilderkarwèijke waar begonne en da-t-ie docht da-t-ie ’t daormi opgeloopen ha. Oe, hij ha af en toew toch zón ellèndige peijn en ’t holp hier bé dieje masseur ok niks…, mar ja, wa moeste anders as ge deurverweeze wiert dur d’n dokter… Wèllie wensten ’m beeterschap en fietste wijer. Toen we buite geheursafstand ware, laachde-n-ik teegen onze Klaas: ‘Nou moesse we eigelek z’n bruur bèlle da-t-ie Tiene bestelt, want die zin pas da-t-ie z’n huis wir ’s wó laote schildere… We han lillijk leedvermaak.
Lót Tiene saanderdaags nou toch ùitgebrèid in de krant staon mi portret en al. ’t Waar ’n goei stuk over zen verdienste op gebied van sport, muziek en sociaal gedrag. Toen onze Klaas ’t laas, moes ie ’m aachtermekare bèlle um ’m komplimènte te make. Mar Tien klaagde da-t-ie bekant nie loope kos. ‘Oei,’ zin d’n onze, ‘dan zal dalek hil ’t dùrp denke da-ge ’t in oewe rug gekreegen het, umda ge vort neeve oew schoen lópt nou ge zó schón in de krant het gestaon!’
Toen ik de tillefoon overnaam en ’m ok nog ’s fieleseteerde, gaaf ie ’t vlot deur òn ’t ‘hoofdkantoor’, òn Ante dus. Die ha al veul proficiats deurgekreege, zin ze en ze vertelde da d’re mins wir zó gruwelijk klèinzirrig waar. ‘Vruger as jong klaagde wij ok wel ’s da we wa ziekskes ware. Dan zin ons moeder alt mee: ‘As ’t mar gaauw zondag wordt, dan zedde zoo beeter!’ Denkelijk hange de klachte van Tiene gewoon same mi ’t nòjaor. As de blaojer gòn valle, zen d’r veul van die slappelinge die vanalles beginne te vule en veul moete klage…
We ware gevraogd um op de klèinste van ons Mrietje te paasse. Mistal moete we da op alle drie de jong op woenzegmiddag, mar de oudste zen al vort zó groot da ze op de middelbaar school zitte en Tieske, de klèinste van zeuve, ha innins d’n hille woensdag vreij, want hullie juffrouw moes bijgeschoold worre. Zódoende… Onze Klaas ha beloofd ’t jong mee nor Zèldezate te nimme, want daor kosse ze mooi paddestuul zien, kastanjes en ikkels rape en misschien ok nog wel unnen ikhorre teegekomme, as ze geluk han. Ok lupt d’n onze gèire d’n aauwen boogerd in um te zien of d’r nog erres unnen bizunderen appel li te lonke. En d’r is alt nog iemes die ok gruwelijk telt op de wandeling nor ’t Mirrois kastilleke: onzen hond! Die wit van gèkkighìed nie wa-t-ie doen moet, mar hij springt wel gereegeld ’n gat in de lucht en Tieske vent da prachtig. Toen ’t gezelschap trugkwaamp, moes ik Tieskes beezig haauwe. ’t Jong teekent gèire en dùrrum zin ik: ‘Makte gé mar ’s ’n mooi teekening vur oew jarig bruurke.’ Da waar ’n goei opdracht en d’r kwaamp nog vervolg op ok, want toen ik vertelde da z’n nichje heel ziek waar, moes d’r nog ’n beeterschapskaart gemakt worren ok en ’t rizzultaat waar zó goewd en lief da’k ze mee opgestuurd heb, ok nog.

geschreven door: Bèt van Klaasse