2015 - nummer 41

Ant ha ’n weekendje vur onzen vierre geboekt bé Hotèl Hampshire in Huizen òn ’t Gooimeer. De weerberichte ware onzeeker. ’t Begos mi unnen druilerigen donderdag, mar ’t hotèl waar gewèldig; luuks en prachtig uitzicht vanaf ’t balkon van de kamers! We wón fietse en van de òngebòje routes moesse we ’t rundje Gooimeer ùit ’t hotèlbuukske mar gòn doen, vond Tien. Dan wiesse we mee meer van de umgeeving en ’t waar mar 25 kielemeeter. Wij begosse mi goeie moed. Reeje dur Blaricum, dinne de Stichtbrug over en kwamen òn de polderkant in ’n fikse bùi terèchte. Gin huis te bekennen um te schuile. We drùlde deur tot Almere Haven en gonge daor bé ’t Lievertje vur anker um op te wèrme. Ons fietse stonnen onder de parasols en binne han wij ’t goewd. De reegen wier steeds èrger. We moesse langer bleijve; ’t zó hèndig unne keer dreug worre, want da waar vurspèld teege d’n aovend. Diejen dreugen aovend begos lòtter dan wij gèire han, mar we dinne ’n por uure lòtter toch mi frisse moed langs Naarden trug nor Huizen. In ’t hotèl klaagde onze Klaas da’t veul langer waar dan in ’t buukske ston en toen ie ’t ’s naokeek, laas ie da de route 63 kielemeeter waar en die 25 van Tiene verwees nor de bladzij wor de routebeschreijving te veijne waar…! ‘Diejen Tinus ha z’nen bril zeeker wir nie op,’ greens d’n onze. Saoves op de kamer besprake we ’t plan vur de volgenden dag. ’t Weer zó beeter zen. We zón rond Baarn koerse, ’nen tocht vol afwisseling: polders, bosse en hèij! Da spraak ons wel òn! Nò ’n goei ontbijt dinne we dur Blaricum nor Eemnes en daor zate we innins in unnen eindeloze polder. ’t Waar kouwer en bewolkter dan verwaacht en ’t landschap waar eentoonig. Tot overmaot van ramp braak ’r ’n veer in ’t zaol van onze Klaas, die innins vort scheef op z’n fiets zaat. Mi’t oog op z’ne kaoie rug moesse we mar gaauw bé unne fietsemaker zien te komme. In Hoogland bé Amersfoort lukte da. Men fiets kos wir òn de stroom, dus d’r ware meer probleeme in inne keer opgelost. We fietste nò de koffie wijer langs Paleis Soestdijk en Lage Vuursche. Bé d’n ònblik van die leegstònde paleize, riep onze Klaas: ‘Hier zón ze hil wa vluchtelinge kwijt kunne…!’ ‘Ja,’ giechelde Ant, ‘daowt ’r ok mar mee wa in de Gaauw Koets dan!’ ‘Mar gullie wit toch zeeker wel da ons Bea op Drakesteijn wónt,’ riep ik. ‘D’n opvang van die èrm vluchtelinge zó nou mooi bé de kerk kunne beginne,’ mènde m’ne mins, ‘al die groote pastorieje en leegstònde kerke, da zón rùimtes kunne worre vur de verschuppelinge.’ ‘Krèk!’ krèijde Ant, ‘en wa denkte van ’t Aauw Paleis van Justisie en ’t Bisschoppelijk Paleis in D’n Bosch… Lót ze daor allemòl mar ’s ’n goei vurbild geeve!?’
As kaartleezer is Tien zó lillijk dur de maand gevalle da-t-ie gin routes mer mag ùitzette. Hij is vurrop zó dik en wijd verkeerd gereeje da zèlfs Ant d’r ziek af wier. ‘Tien kielemeeter kalkuleer ik vort in,’ liet ze weete, ‘mar dèrtig, da wordt toch te gèk.’ En ze ha gelijk; op de lesten dag nor Naarden hi-t-ie ’t zó bont gemakt. We dochte da we noit mer op ons bestemming zón ònkomme en toch laag de plòts mar ’n vijftien kielemeeter van ons hotèl. Tien is te gruts um toe te geeve da-t-ie zunnen bril op moet en Ant hi zoo d’r èige zuinighèid. In ons hotèl in ’t Gooi han ze zónne lèkkere sjam in van die mooi klèin glaoze pùtjes. Ant ha zón pùtje aachterover gedrukt en mee nor huis genomme. Smèires kwaamp da pùtje op toffel. Mar d’n dèrde mèrge ha Tien wir sjam op z’ne toast gedaon en daor trok ie toch innins ’n smerrig gezicht! Toen ie brulde da’t grèij nerres nor smakte, zaag Ant wa d’r gebeurd waar. Ze ha zón zèlfde sort glaoze pùtje op toffel laote staon, mi’t opschrift Kiwi, mar daor zaat ginne kiwi sjam in. Onderop ston ‘Shoe cream’ en schoensmeer smakt nie lèkker.

geschreven door: Bèt van Klaasse