2015 - nummer 40

D’r is hier veul gegreenze van de week. D’n onze kan d’r mar nie òn wenne dà-t-ie z’n weekelijks èij nie kwet kan. Toen ie mi d’n hond rond din, hattem iemes ok nog naogeroepe da-t-ie nou zeeker vort tijd zat ha…! Oei, oei. En toen kwaamp de Brug wir mi men stukske en daor ston niks in over onzen aauwe pestoor die pas gestùrven is. ’t Leek nerres op, riep ie, da’k daor gin òndacht òn gegeeven ha. En aachteraf moet ik ’m wel gelijk geeve, want de Pulles waar unne prachtige priester, mi wie wij unne goeien baand han. We hen veul same gelaache en as ik ’m teegekwaam, moes ik ’m alted kusse, ok al waorschouwde onze Klaas mi: ‘Pestoor, denkt òn Judas!’ As ik ’m oit ontmoette en nie aachtermekare umhelsde, zin ie: ‘Vergitte gij niks!?’ Wout ha humor en ie ging mi d’n tijd mee. Vur iemes die al in de neegentig waar, is da ’n heel bizunder kwaliteit. D’n aauwe pestoor van Ballekum hiel nie van reegels mar van minse. Hij liet z’n orre zeeker nie hange nor de hardlijners in de kerk. Rècht dur zee. ’n Laote roeping, van boerrekomaf, gedreeve dur christelijke saamhorighèid. Unne bizunderen hèrder en unne goeie mins! En wa ston z’n foto schón in de lesten Bami!
Zoo, dan he’k hier misschien toch al wa goed gemakt en iets geschreeve da hopelijk nor onze Klaas z’ne taand is. En da’s misschien wel ’n goei opening, want ik wógget nog efkes over hum èiges hebben ok. Ik zaat van de week mi Ante òn ’n bèkske toen we over ons maansvolk moesse laache. We ware mi z’n tweeje vur twee daag op stap zonder ònhang! We han ’t òlling jaor gespaord um nor ‘Soldaat van Oranje’ te gòn keijke. Mi ’n bus vertrokke we vanaf ’t Fletcher hotèl wor Tien ons nor toe gebrocht ha. Da is me toch moeilijk veijne! Ge wit wel wannen Tinus Tien vort is, wánne. Gelukkig ha-t-ie da wefke van z’nen TomTom òngezet; anders ware we d’r noit gekomme. Mar allee, ’t waar gelukt. De bus zaat kèijvol. Um half veijf kwame we òn bé-j-ons Tulphotèl in Noordwijk. We kreege mi onzen twit ’n kamer vur vier, dus wèllie al mee groote schik. ‘Kunne we vanaovend nog mooi unne vent meenimme,’ riep Ant ondeugend, ‘ge wit mar noit wa we bé die veurstelling teegekomme…!’ ’t Waar ’n schón spektakel en we genote mi elfhonderd aander minse van de vurstelling in de hangaar. Zó bizunder da ge as publiek ronddrèijt en innins de zee ziet… en de kunnegin die ùit d’r vliegtuig stapt…, hillemòl ècht! Toen we muug mar voldaon saoves òn ’n bèkske zate, begosse we zoomar innins over ons manne. Misschien is da zoo gekomme dur al de techniese hogstandjes die we nèt gezien han… Ons maansvolk is ok nogal technies zoas ge wit. Tien die geute kan lasse mi plèkbaand en die dinger in de muur kan slaon die wir gauwzat umblig komme. En onze Klaas duu nie onder. ‘Nou hi-t-ie ’n werkbank òngeschaft. Via Marktplaats!’ vertraowde-n-ik Ante toe. ‘’n Werkbank,’ krèijde Ant, ‘wa moet ie daor toch mi!’ Mar goewd da onze Klaas d’r nie bé waar, want wa zó-t-ie tèij geworre zen as ie heur geheurd ha. ‘Ja, onze Klaas en ’n werkbank! Hij kan schón boeke schreijve en liedjes make, mar mi unnen hamer en unne spijker geuget bé hum alted mis. Ik hagget ok afgeraoie, mar èigewijs, ge kent da wel… Hij ha d’n ònhanger van d’n buurman gelind en same mi hum gonk ie da zwaor geval haole in Tilburg. Nou nou, ge wilt nie geleuve wa hij vur honderd euro òngeschaft hi. ’n Gevaarte, zó groot! “Nou he’k Tiene nie mer nóddig,” zin ie toen ’t ding mi de hulp van alle buurlùi in de schuur waar gekomme. “Nou gò’k ’t gelijk vort èiges doen.” Nou da hi nie lang geduurd. De houtere bankschroef braak al mee af; klaore meutel! En nou sti da geval b’ons en litter allennig mar alterande troep op.’ ‘Mission impossible,’ laachde Ant gemeen.
We viete nòg mar ’n lèkker bèkske leut.

geschreven door: Bèt van Klaasse