2015 - nummer 37

Mi ‘wa hedde potdomme nou toch wir klaorgemakt’ greens onze Klaas nor de stal. Hij ha krèk De Brug gezien èn ie kos z’n ooge nie geleuve. ‘Wa’n stel sokkeverròlders zit daor op die neij riddaksie,’ riep ie, ‘ze han men verdomme beloofd da’k gewoon dur kos gaon! Èn nou zonder taol of teeke laote ze men verhaal weg èn vatte ze dieje klèts van aow òn… ’t Lijkt nerres op. Ik vuul m’n èige verraoie en bedroge!’ Vurda-t-ie de deur dicht kwakte, snoof ie nog: ‘Alle weeke haauwde gé noit vol, want terrasbezoek is vur aow belangrijker as schrijve.’ ‘Daor doe ik m’n inspirasie op,’ ha’k gaauw truggekètst. ‘Die zulde nóddig hebbe, want op hulp van deeze kant hoefde nie te reekene,’ hurde-n-ik dur de dichtgesmeete deur. ’t Waar nie goewd gevalle, mar hij zal d’r mi moete leere leeve. Zón dinger heb ik al zó veul meegemakt en ik weet da ge d’r alt overheen komt, as ge mar probeert òn aander dinger te denke.
Um van wijer botsinge binneshuis af te zijn, ben ik mar vlug weggefietst. Ik ha ’n emmerke meegenomme um brame te gòn plukke, want as onze Klaas erres gèk op is, dan is ’t wel op aauwverwetste èigesgemakte sjam. Èn prùimbizzeme zijn d’r van ’t jaor mar zat. Zèlfs in de Kneijndebuskes en de Heezikse maste stòn d’r dees jaor! ’t Is wel krèk of de minse ze nie mer wille kenne; bekant gin man plukt ze mer. Toen ik ’t daor pas over ha mi Ante, zin ze da zij d’r ok nie zó happig op waar, want d’r kos wel ’nen hond teege gepist hebbe of unne vos… ‘Daordur kunde lillijk ziek worre van zón wild geplukte vruchte,’ waarschuwde ze. Nou daor schoot ik toch van in m’ne pin: ‘Oit unnen hond unne meeter hog zien pisse!?’ riep ik. ‘Nee, in ons maatschappij is ’t volk vort ontgroeid òn de natuur. De prachtigste vruchte laote we liever verrotte dan da we d’r wa moeite vur moete doen um ze op waarde te schatte.’ Ant keek arig op van mijn fel reaksie. ‘Gij wit zeeker nie mer da wij vruger daag lang in ’t vèld rond struinden um die lèkker zwarte vruchjes te plukke!’ Jawel, da wies Ant nog goewd, zin ze, mar toen wier d’r nog nie mi al da gif gespote… ‘Ge het zeeker nog noit nie geleeze over dieje round-up en andere rotzooi,’ riep ze getròje. ‘Han ze in Ballekum nie,’ bromde Tien vrèilderig. Ja, ik kende dieje cheemiesen troep, mar ik wó trug nor de veraandering van mentaliteit onder de minse. ‘In onze jongen tijd waar d’r ginnen appel of prùim veilig as die kort bij de heg of de afrastering ston. Nou hange d’r hier prachtige appels over de heg, mar gin man die d’r een haand nor ùit stikt…’ ‘Da moete ze ok nie probeere, want ik stuur d’r onzen hond op af,’ dreigde-n-onze Klaas ongevraogd. ‘Mar die klótjong van ons willen ons appel, pirre en prùime nog ginnins nie mer! Ik heb vurrige week ’n tas vol meegenomme nor hullie. Giestere zaag ik da d’r nog niks van gepruufd is. ’t Zal men niks verbaze as ’t dalijk gelijk de vuilesbak in gò, want die verwende stronte moeten alleen da glanzend bespote fruit van de supermèrt hebbe. ’t Is toch te gèk um los te loope, wánne. Kunne ze gratis en vur niks lèkker onbespote fruit thuisbezùrgd krijge, mar nee, ze gòn liever duur bespote grèij koope in de super... En as ik ’r iets af zeg, kijke ze me òn mi ’n gezicht van ‘wor moeide oew èige mi’. En m’ne sjam hoeve ze ok al nie, want daor zitte pitjes in!’ Ant moes toewgeeve da die van hullie gin haor beeter ware in da opzicht. ‘En wa daor ammòl vur goei eete de kliko in gò,’ zuchtte ze, ‘da’s godgeklaagd.’ ‘Die gaste hebbe noit gin èrmoei gekend, ze weete nie mer wa spaoren is en ze laachen ons ùit over ons zuinighèid,’ bromde ik. ‘Onze Klaas zoedelt d’r mar mi heene èn zi dik: “Mins makt oew èige toch nie druk um niks”, mar da is nie niks! Da’s ’n groot gebrèk òn wardeering en respèkt vur èige grèij.’ ‘Ja, ge zót hòst gòn denke da d’r iets òn de opvoeding gemankeerd hi,’ mènde Tien streijlijk en hij laachde heel gemeen.

geschreven door: Bèt van Klaasse