2016 - nummer 4

‘Daor hedde’t nou,’ greens onze Klaas dur ’t huis, ‘alles toch nog kapot gevrorre. Kregde in dizzèmber 15 grade bove en ’n mònd lòtter tien grade onder nul. Alles in d’n hof is al òn ’t ùitloope en dan begin ’t te vriejze. Nee, da gi nie goewd mi ons wirreld.’
Hij ha gelijk; ’t waar midde jannewari innins winter geworre mi matige vorst en daordur ware d’n datura, de bloeiende begonia’s, de lobelia’s, de graniums en de fuchsia’s gelijk in inne keer de nèk umgedrèijd. ’t Waar natuurlijk ok te gèk vur woorde da da grèij ammòl nog mi blomme ston te pronke, mar d’n onze mènde ècht al da-t-ie dees jaor veul over kos haauwe. Nou geuget lillijk òn z’ne nier da’t mooi grèij da-t-ie alle daag verzùrgd hi, nor de klooten is. ‘Dan hadde’t ok binne moete haole,’ zin ik. Nou daor viel ie toch ùit teege men: ‘Da zó’k verdomme wèl gedaon hebbe as gé nie alt laagt te maauwe da’t binne gelijk in de weeg ston.’ ’n Bietje gelijk hi-t-ie wèl, mar ’t is ok nie um te hebbe da die planten ammòl binne stòn. We hen ’t al meegemakt da die binnegehòlde zooi òlling onder de bladluis kwaamp te zitte en ’t is ok al ’s gebeurd da’k nèt zó lang gesannied ha da m’ne mins èind mèrt alles mi teegezin buite zette. Dan is’t ok of ’r de duvel mi spult, as dan alles snaachs nog kapotvriest… ‘He’k hier hil de winter da prachtig hofgrèij ligge verzùrge, moet ’t van aow wir te vruug nor buite,’ greens ie. Hij is daag lang nie òn te spreeke geweest. Ik hagget wir ’s kaol bedùrve.
’t Waar zó èrg, da’t weekelijks bezoek ùit Vorstenbosch hier hard gewenst waar. Tien waar amper binne of Ant wies te mèlde da-t-ie ’n schón waorgebeurd verhaal. Wij bèij kèijnijschierrig in koor: ‘Kom op d’rmi!’ ‘Jás waar smid,’ begos Tien ‘en hij wó nèt as z’n ouwer bruurs emigreere nor Kannida, mar da ging nie, want hij ha ’n strafblad…
Hoe waar ie daor nou òngekomme!? Jás ha ’n vrachtwagentje um ’t smidsgrèij te vervoere en op unne kaauwen dag in de winter waar ’t onverwaachs heel glattig geworre. Da ha Jás nie in de gater. Hij schoof kort bé huis teege unne lantèirepaol en die ston innins lillijk schif. Jás bleij da-t-ie d’r èiges niks mi geleejen ha en z’ne vrachtwage nie veul. Hij zette trug en reej nor huis.
Mar potdomme. Iemes hattem verlinkt. De plisie kwaamp òn de deur en schreef ’n verbaal. Jás moes veurkomme, kreeg dur de rèchter de leviete geleeze en moes ’n fikse boete betaole. Daor waar Jás niks bleij mi en ie vroeg: ‘Edelachtbare, maag ik dan dalijk dieje paol ok hebbe, want ik mèin da’k ’m nou wèl betòld heb.’ Nee, zoo werkte da nie, kreeg ie te heure.
Dur dees veurval kos Jás z’n bruurs nie aachternao en gienewijd stòn ginnins lantèirepeul...’
’t Verhaal fleurde d’n onzen op en ik bestòtte Tiene dùrrum. Ja zón dinger hurde we gèire en da han we nou nèt nóddig. Tien begos mee te fluite èn zin da-t-ie ’t ’n eer vond. Onze Klaas schudde daorop z’ne kop en keek bedenkelijk. Toch zaag ik da’t hum goewd gedaon ha.

geschreven door: Bèt van Klaasse