2016 - nummer 18

Nou in Mirroi de brug over de knaal dicht is, hurde veul volk klage. Onze Klaas nie, die fietst vort dur ’t Aovèld richting Beuzingsen dijk en dan linksaf nor D’n Dunge, want daor moet hij alle zòtterdaag gòn rippeteere bé z’ne vriend de Sik. ’t Is ’n hil èind um, mar da’s nie èrg as ’t weer mar meewerkt, zi-t-ie. ’t Zó van hum grust wa wèrmer meuge worre, want hij klaagt nogal ’s van kaauw haand. Dikstented kùmt ie toch opgerùimd nor huis. Fietse duu hum goewd. Hij ha zó schón tusse de blomme en de vlinders gefietst daor onder d’n dijk! ‘Noit geweete da kólzaod zó lèkker kan rùike!’ Mar op de trugweg waar ie toch wir tèij geworre; waar daor zónne jonge lummel op zón lomp groot mesiejn al wir beezig um al de blomme langs de slótkant te mèije! ‘Wor kan da nou toch goed vur zen?’ greens ie. Hij waar van de week eer al mi zón sortgelijke ònklacht binnegekomme: ‘Hen ze daor op Zèldezate wir alles ligge snoeie en verniele. Die prachtige moskusses mi stèrrepatroon onder de beum zen gelijk afgeschoept en de romantiek van de lòntjes is wir òlling nor de kloote.’ ‘Och, ze zulle wel niks nuttigers hebbe kunne bedenke,’ reageerde-n-ik um ’m gelijk te geeve. Mar wij worre gin van bèije vrolijk van die verveelende onzinnige dinger.
Gelukkig viele Tien en Ant hier op de klep. Dan zón we hopelijk toch wa andere praot kreijge. ’t Weer waar nog wel nie alles, begos Ant, mar irdaags zón we toch in de wiele gaon! En ze waar daor hard òn toe. ‘Wij ok,’ riep ik trug, ‘men fiets is d’r al hillemòl op ingesteld!’
Tien moes uurst nog mèlde da-t-ie wir kampioen waar geworre bé’t biljèrte. ‘Alwir,’ riep ik streijlek, ‘dan zen d’r zeeker gin èchte biljèrters bij geweest!’ Mar Tien din onverdrote deur en zin da ze daor unnen heele schónnen aovend òn over han gehaauwe. D’n bùrgemister waar d’r nog wel op afgekomme en die ha de aauw kampioene veul lof toegezweijd. Tien ha daornao ok nog efkes ’t woord gevraogd, want hij ha geheurd da d’r konkurrènsie waar in de drie hoofdkèrne van de kommende geminte Meierijstad. D’n bùrgemister van Roi ha ’n schónder ambtsketen, mi meer juweele as die van Vèghel… En die van Scheijndel waar nog sooberder as die van Kuussegat. En nou viel ’t Tienen op da d’n bùrgemister van Vorstenbosch, euhh… van Bèrnheze, gewoon los moog loope, zonder ketting of iets! Daor ha Tinus wel mi gescoord, mènde-n-ie. Onze Klaas zuchtte: ‘Wie bedenkt ’r toch zónne kaoie naam vur zón bij mekare geveegde geminte..!’
En toen hurde we da Henk de kunstschilder lillijk ziek waar en da kosse we toch bekant nie geleuve. ‘Nou waar ie zó druk beezig mi de afronding van da prachtig Bosch-idee en nou kreg ie dees,’ klaagde-n-ik. ‘’t Moes nie meuge. Mar wij kenne Henke as unnen deurzetter, unnnen terriër die noit afgif. We wensen ‘m veul beeterschap en hoope en reekene d’rop da-t-ie trug in de reij kùmt um z’nen Hof van de Zinne glorieus af te make.’