2016 - nummer 19

Swoenzesmèireges doe’k alted efkes bé-j-ons in Mirroi nor de kapper. Da spaort unne krant ùit, zóveul nijts as ik daor rècht van ’t volk ùit de uurste haand kreijg. ’t Is in de kapsalon gezellig en gemoedelijk. D’r zen minse die al klaor zen en die toch nog wa bleijve plèkke.

De leste keer da’k bé Lambère waar, zaag ik daorbuite ’n fiets staon mi twee pèirse gehaakte hoesjes over de handvatte en bé binnekomst zaag ik Nillus van Zèldezate zitte en ik wies mee da’t zen fiets waar. ‘Oo, ùllie Leena kan goewd haake,’ zin ik. ‘Hoe witte gé da?’ ‘Die schón hoesjes vur òn aow fiets,’ riep ik en wees mee nor buite. ‘Ja,’ zin Nillus, ‘die hi ons Leena gemakt vur men umda m’n handvatte zó gòn plèkke mi de hèt.’ Ik moes ’r mi laache en zin ondeugend: ‘teegen ’t plèkke…! Dan hisse vur da aander handvètje van aow misschien ok wel zón ding gemakt…?’

‘Daor zeg ik niks op,’ zin Nillus wijs, ‘want ge zet in staot um dieje klèts de neij week ok nog in de krant te zette.’ ‘Nou, da zal zón vaart toch nie loope,’ stelde-n-ik ’m gerust.

As ik onder de kap zit, lees ik de Story en die aander flutblaojer. Ok al weet ik da d’r allennig mar unnen hoop geroddel en kwats in stò. En toch, alle kirres vergaap ik m’n èigen òn al die schèijinge, òn die aauw wijve mi jong kèirels en die aauw minse die mi jong meide gòn traowe. Ik zó d’r nie gèire mi raole, mèin ik, irlijk worrend waor.

Nee, kekt nou ’s nor onze Klaas. Die ziet ’r op z’nen aauwen dag toch nog fidant ùit, ok al klaagt ie al heel lang over z’ne jicht. Ik ben van de week nog mi hum meegefietst nor ’t ziekenhuis en toen viel ’t men wir op, wa ik ’t toch getroffen heb. Ja, hij ha wel z’ne knappen dag, denk. Hij ha z’n haor krèk gewaasse en z’ne mooien bruine snuujt blonk bove z’n wit jèske ùit. Hij ha z’ne zonnebril op en hij leek wijdweg wel ’n bietje femilie van Onassis in ’t jong…

Op Bevrijdingsdag fietste wij mi Tiene en Ante dur de lang verwaachte zon nor de Maos. Bé de Blaow Sluis han we ’t wel zó goewd getroffe! D’n onze zaat te blinke van plezier en toen kwame de roddelblaoier men innins wir vur de gist en ik docht: Wa zó ik op m’nen aauwen dag toch op ’n aander moete gòn zuuke. Zón parteij as onze Klaas veijn ik noit nerres nie mer. Nee, ik weet ’t zeeker: ik gò d’r nie mer mi ligge kloote krèk as da stom Story-volk. Ik bleijf lèkker plèkke.

En over plèkke gesproke… Nou hi onze Klaas toch unne kapotten baand gehad mi z’n neij illektriese fiets. Daor waar ie slècht over te spreeke. Zeeker nou-t-ie pas nog zó hog op ha gegeeve van z’ne solide ondersteunende tweewieler. Hij ha bekant noit gin mankemènte, zin ie, mar hij ha te vruug geroepe. Hij is nou beezig d’n baand te plèkke. Gelukkig da’t vurwiel in ’t geding waar, anders ha-t-ie ’t èiges noit gekunne. Hoewèl.., as ge goewd luistert, kunde’m hier heure sakkere. Mar baand plèkke, da’s toch nie mer van deezen ted....

geschreven door: Bèt van Klaasse