Bèt van Klaasse 2016

Ongeleuflijk

2016 - nummer 30

BètKlSwoenzes gò’k nor Lambère um m’n haor te laote doen, want mi m’ne reuma kan ik da èiges nie mer. Ik wor daor nètjes gekapt, mar ik heb d’r ok veul schik. De krant he’k diejen dag nie mer nóddig. D’r wordt nie geappt, gephoned, gegamed of hoe da allemòl hiete maag, mar alle nijts gi rond. ‘Heddet al geheurd van da drama in ’t dùrp? Daor hi iemes z’n èigen opgehange.’ Nee, daor wies ik niks af.
‘Ze geleuve d’r nie mer in, hé. D’n Balkumse kerktorre wordt afgebroke…’ Ik heb ’t noit ’n mooi bouwsel kunne veijne. ‘Ze moeten ’t gèld da al opgehòld is mar in de Mirroise kerk steeke. Daor moet nog wel wa opgeknapt worre en dan zen de cènte die da bestuur van ‘Behoud d’n Torre’ verzameld hi, nog goewd besteed.’
Toen ik fris en fruitig nor huis din, zaag ik ’t wèrk van Tiene. Hij hi hier de zeijkant van ons hofheg geknipt en hij hi z’n best gedaon op onzen boog. Òn de vurkant mag ie wijer niks doen; daorvur kùmt Taxussnoei van Snoei de Kanker hierheene. Ik moet zegge da Tien goei wèrk hi afgeleeverd. Toch knap vur zónnen aauwe mins. Hij klaagde gedurig da’t gin doen mer is um alles op innen dag af te werke, mar we doen mar of we da nie heure. Um z’n knipkarwèij te onderbreeke zate we buite òn ’n bèkske. Tien zaat ùit te puffe, toen we innins unne klap hurde. Ons maansvolk din mee nor de weg um te keijke. Waar d’r toch ’n Skéndels vrouwke ùit d’n bocht van de rontonde gevloge en teege de lantèirepaol geknald! ‘Ziede nou,’ riep Tien, ‘die hi zó nor dieje prachtig geknipten boog van men zitte keijke, da ze ùit d’n bocht is gevloge! D’r moete dalijk zóveul sjefeurs nor Jos van Boksel da’k daor ’s provizie zal vraoge.’ Onze Klaas zuchtte streijlijk: ‘dalijk zal de verzeekering hier nog ònkloppe da’t zoo nie langer kan…, mar ik ben al wir bleij da ge dees jaor ’t snoer nie durgeknipt het...’
Aachteraf hurde we da’t vrouwke van ’t aksidènt rècht van d’re minnaar kwaamp. Da waar unnen aauwen boekhandelaar en die ha zé krèk betrapt mi ’n aander. Ze waar hier dus van de alteròzzie ùit d’n bocht gevloge en daor ha onzen boog niks mi te make.
Giestere waar ik nog efkes nor D’n Bosch gedaon um ’n bèkske te vatte òn de Parade. Krèkke daor zaag ik da Jan, de vruugeren dirrekteur van ’t Noordbrabants Muzeum bij de neijen bisschop binne din. ’n Welleke lòtter kwaamp ie nor buite en zaag men zitte. Hij ha ted zat en wó wa bijbuurte. Hij vertelde da-t-ie oit in Hèlmond liep en daor ’n vrouw teegekwaamp die zó indringend nor hum kiek da’t hum nijschierrig makte. De vrouw verklaorde-n-’t mee: ‘ik kom ùit Kannida en ik ben d’n uurste keer over nò al die jorre en ik docht da’k unne geest zaag…!’ Da makte Janne nog nijschierriger. ‘Ik waar vruuger verliefd op unne jonge die spreekend op jou lekt, mar hij zaag men hillemòl nie staon en toen ze’k van de alteròzzie nor Kannida geëmigreerd. Ik zé noit mer truggeweest en vandaag docht ik efkes da’k dieje knappe jonge van toen trugzaag…’
‘Hoe hiete dieje vreijer?’ waar Janne vraog. ‘Louis van Laarhove,’ zin ze. ‘Da’s stèrk,’ knikte Jan vol ongeloof, ‘da waar men vòdder!’

geschreven door: Bèt van KlaasseCornelia 30 400