2016 - nummer 34

We han ’t ’r mar ’s op gewaogd. Gewoon, wijd vurraf unne zommerse zondag afgesproke um te gòn fietse mi onze zesse. Da doen we alle jorre mi Tiene en Ante en Marieje en Thijsse. Wa ’t weer zó worre, da zón we wel zien. En potdomme we han geluk! Prachtig zonnig weer en unnen heelen dreuge zondag in ’t vurùitzicht! Iets wa dees jaor nie veul is veurgekomme.
We begosse mi lèkker gebak in Ballekum. Tien ha al wa teegeslag gehad, zin ie en waar nie in goeien doen, mar hij zó op z’n taand beijte. Da waar ’m mar geraoien ok. De tocht waar langs de Drunese duine en nò unne goeie stop in Giersbèrge dinne we de maste in. ’t Gonk goewd mi Tiene. Nò d’n uitsmijter kwame we in ’t bezunder natuurgebied. Prachtig landschap langs gladde fietspèij. Wel heel veul fietsvolk da allemòl wó profiteere van de wèrmen dag. Wij moeten alt veul ‘ravitailleere’ as we onderweeges zen. Dus gonge we in Loon op Zand alwir ’n terras op um onzen dorst te lesse. Alles verliep nor wens. Iedereen ha goei zin en genoot van de zalige zondag. Toen we op d’n trugweg in de buurt van Crommert kwame, moes ’r nog erres ’n ijsje gekocht worre en da viel nie mee.
Telangeleste gonge we mar in ’t hart van ’t dùrpke vur anker. ’t Café zaag ’r goedzat ùit en ’t vrouwvolk waar òn ’n versnapering toe. Misschien han ze hier ok wel ijs. Nee, da waar nie zoo. Dan mar wir òn d’n drank. We zochte ’n ronde toffel ùit wor krèk zes man kos zitte.
Ant drèijde d’r èige tusse twee toffels in en plofte in unne stoel. Da gonk iets te hard en ze stiet de zitplòts van ’n aander toffel òn. Daor zate ’n por minse òn groote kelke bier. Een van die glaos tùimelde um en viel bé de mins krèk in z’n gùlp. Dieje mins zaat mi z’n tillefóntje te kloote en z’n vrouw ok. Ze han dus niks òn zien komme.
Nou waar ’t witbier, dus da viel eigelijk nog zat mee, dochte wij. Ant ha hillemòl niks in de gater, mar de bevlèkte mins gonk mee te keer teege heur: ‘nou, da ge bedankt zijt!’
Ant kiek um en zin: ‘Oe, din ik da!? Sorry hoor…’ De mins greens deur en z’n wefke din d’r nog unne schùp bovenop. De jonge kastelein van ’t Wape van Crommert ha alles gezien en kwaamp mi twee lang glaos witbier en ’nen handdoek nor buite. Daormi waar de zaak opgelost, dochte wij, mar ’t wefke bleef toch durgreijnze. Ze waar nog nie òlling ùitgeraosd, toen wij al afreekende en vertrokke. ‘Die zal wel nie veul buite meuge komme,’ bromde Tien en schudde z’ne kop.
‘Waar ùllie ok opgevalle da de miste minse hier ok wir mi d’r mobieltje zate te speule,’ mopperde onze Klaas, toen we wegfietste. Ja, nou hij da zin, moes ik toegeeve da-t-ie gelijk ha. Hil de wirreld zit vort mi zón rotding te prutse en vur gewoonen buurt hen ze gin ted mer.
Wa is d’r in de wirreld toch veul veraanderd en gezelliger is ’t ’r nie op geworre! Ik heb as kèind nog gewoon buite gespuld..!

geschreven door: Bèt van Klaasse