2016 - nummer 33
Wa hen we toch unne zèikzommer! Ik heb milleij mi al die èrm minse die nou op unne camping zitte te verzùipe. ’t Hil jaor vur gespaord en nor toe geleefd en dan kregde da as belooning. Wel goewd vur de slèkke. We hen d’r nog noit zoveul in onzen hof gehad. ‘Ge moet ’r schaaltjes bier vur zette en ge vangt ze hèndig,’ ha onze Klaas gezeed en hij lin ùit da de slèkke ’t bier nie kunne wirstaon. Ze krùipe in de schaaltjes en zùipe d’r èige zó zat da ze d’r nie mer ùit kunne. Ik ha z’ne raod gevolgd, mar ’t holp hier niks. En toen kwaam onze Klaas binne mi de leeg blikskes die ik in de vuilesbak gegoid ha. ‘Mi alkoholvreij bier werkt da natuurlijk nie, doos,’ greens ie.
Wij worre dur dees weer wel gehard. Onze Klaas zi da we nie mer moete luistere nor al die somber weersvurspèllinge en nie op bùie radar moete keijke, mar gewoon onzen èige naod moete nèije. We doen d’r dus ùit mi ons fietse. Dan mar mi pèrrepluuj en reegenkleer. We hen wir aauwverwetst stòn te schuile en te klagen over de slèkkezommer.
Toen we onder de beum stonne te schuile, kreeg ik ’t ’r mi Ante over da d’r teegesworrig zón arige móddes zen bij ’t maansvolk. Die baarden in de sport veijn ik nog èrger as die kaol koppe! Voetbalders mi baarde zen toch nie um òn te zien, um over al die tattoes mar nie mer te spreeke. Volges Ante reije d’r ok wielrenders rond mi baarde… Da kan toch hillemòl nie! ’t Snot vur ooge reije wordt dan ’t snot in d’n baard ùithange! Ik zaag bij ’t Eurpoees kampioenschap voetbalders mi alterande patroone in d’r haor, mi haonekamme en mi piercings. Ja, da leste waar wel buite de wedstrijd, moet ik ’rbij zegge. Mar zón haonekamme kunne toch nie koppe! Die gaste verdiene zó veul da ze van gèkkighèid nie weete wa ze doen moete. Daormi zódde ’n hil Affrikaans laand hèndig ’n hil jaor òn de freet kunne haauwe. Die voetbalgaste moeten opvalle, mèine ze, mar ze hebbe nie deur da’t gi um hullie sportieve prestasies. ’t Is ècht gin gezicht. Ik zal ’t bij Lambère in ons kapsalon ’s te woord goie.
Onze Klaas hurde ons beezig en begos zachjes te zinge van ‘Jan, Pier, Joris en Korneel zijn manne mi baarde. Zij vaore mee.’
Wa hán ze d’r èige hier vurraf wir rijk gereekend wa Rio betrèft, wánne. Medòlliefantezie, da is toch wel ’n Hollandse kwaol. Daormi makte de teleurstellinge allennig mar grótter. We han ’t nog efkes over ons Neederlandse teegevallers gehad, toen we mi Ante en Tiene fietste.
Zèllie zen gelukkig ok nie bang van ’n bùike en gòn gewoon mee in de wiele as we iets afgesproke hebbe. Nou zaag ’r Tien wir arig ùit. Over z’n fratte wille we’t nie mer hebbe, mar over z’n spataoiers wel. Hij ha ’n korte boks òn, of liever zón half lang. Ge kost krèk de bulten op z’n been zien. Onze Klaas kos ’t nie laote en riep: ‘Toch knap da ge zón schón boks het gevonde die krèk bij de durscheijnende blaow kleur van oew been paast!’ Daor waar Tien niks van gediend. ‘kekte gé nor oew èige jichtpoote’, greens ie trug, de klippel.
geschreven door: Bèt van Klaasse
