2016 - nummer 35

Onze Klaas hi laast van sportontwenningsverschijnsele nou da de Tour en de Olimpiese Speule zen afgeloope. Hij is d’r snaachs nie vur wakker gebleeve, mar hi wel veul zitte blieke. Ik geleuf da b’ons de smakke van Annemiek van Vleute en Epke Zonderland wel ’t hardste zen òngekomme. Die gaste waren ’t stèrkste van gelijk en han ’t bekant vur mekare gebokst en dan gòn ze op ’t lest zó gruuwelek onderùit… Ok al wonne ons Anna en ons Sanne nòdderand goud, dan nog bleef de schrik en de teleurstelling hier lang hange. Over dieje Yuri wille we’t mar nie mer hebbe. Die hi z’n èige wel vur goewd geringeloord.
Gelukkig is de voetbalkompetisie wir begonne.
Wij ware wir ’s in de Hollandse duine weeze fietse. Deeze keer ware d’r Tien en Ant en ons Ammirikaanse vriende bé. We zón in Scheeveningen op de fiets stappe en daorvur han we illektriese fietse gerizzerveerd. Komme we daor in de Keizerstraot, sti d’r ’n reij van meer as tien man te waachte vur ’n gerizzerveerde fiets. En zó lang as die afhandeling moet duure… Daor gi al ’n behoorlijk part van onze mooien dag verlorre mi waachte. As we eindelijk ons fietse hebbe en twentig euro per stuk betòld hebbe, komme de emigrante tot de ontdekking da dees toch mar arige gevorlijke dinger zen. De fietse schiete vurrùit as ge trapt en ze valle stil as ge wilt vrijwiele… D’n ùitleg is zwaor onvoldoende geweest, mar ’t waar ok zó druk. Da kan nog wa worre. Mar gelukkig geeve ons vriende nie mee op. De baand zen wel veul te slap. Dus trug nor de zaak. Mar vurzichtig dur Scheeveninge nor ’t duinpad van Meijendel da nor Katwijk lupt. Kijkduin kùmt nie in ònmèrking, want daor loope duuzende losgeslage maffe Pokémonjagers d’n boulevard èn d’n duinpad te verzieke.
We stoppe efkes bé ’t moiste meer van ’t wòtterwingebied en stelle veur da we Katwijk toch nie gòn doen, want de accu’s gòn mar hogùit firteg kielemeeter mee. Nee, we gòn unne mooi stop inlasse halverweege bé Duinoord en da wordt dan ok mee ons wijdste punt vur vandaag. ’t Weer kan nie moier en we geniete, ok al èrgere we ons èige wel òn de fietsende hardjagers die vlak langs gescheerd komme. Bé Duinoord vatte we ’n drankje en buurte z’n best. Tien kreijg ’t over de wondere van Neederlandse innovasie: ‘die jong gaste van de techniese universiteite en hóg schole hier hen al auto’s gemakt die enkel op zonne-innerzjie loope!’ ’t Is alt wonderlijk um Tiene over zón dinger te heure, want hij denkt da-t-ie alles kan make mi plèkbaand. (Hij hi ons dakgoot oit ‘gelast’ mi tape!) ‘Òn da vliegtuig da zonder brandstof de wirreld rond is gevloge, hen de ons ok meegewerkt,’ mènt Tien mi trots. Dan zi-t-ie innins streijlek: ‘da zulle ze in Ammirrika toch nie kunne!’ ‘Nee,’ valt onze Klaas hum bé, ‘da kunne ze noit, want die hen daor nie half genog plèkbaand!’
En toen kwaamp innins ter sprake da we ’n rat han gezien in ons schuur. Onze Klaas hi daorvur ’n val gezet, mar d’r kùmt niks in. ‘Och ratte, jonge, die kunne leeze en schreijve,’ wijsneusde Tien. ‘Dan zal ik irdaags ’s ’n goei boek in die val legge,’ zin onze Klaas dreug.

geschreven door: Bèt van Klaasse