2016 - nummer 36

Wij ware pas getwit weeze fietse in Uje umda de hèij bloeide rond ’t Slingerpad. Gewèldig! Onze Klaas wordt dan zó bleij as ’n klèin jong. Ja, da kùmt natuurlijk umda hij op de hèij geborren is. Hij is unnen hèijkneuter, zoogezeed. Nou han we geluk, want toen we pas op de Kampina rondreeje, viel ’t ons teege da we veul meer buntgras as hèij zage. Hier in de Maoshorst waar de wirreld nie alleen pèirs; ’t waar inne koepel van gezoem en ’t roek zó lèkker mi al die harsèchtige gagelkètjes. De krùijige lucht van de myrica, grif ’n spissjaal aroma. Gagel duu ons òn olijfhout denke. Vruger hòlde de minse de rooibruin gageltakken binne um de mugge en aander ongediert te verdreijve. Bij onze Klaas thuis wier gagel vlooiekrùid genoemd. ’t Zó gezond grèij zen en da geleuf ik aachtermekare.

Mar nou hen we aachteraf ok wir wa geheurd van onzen Tinus ùit Vorstenbosch! Dieje gaperd hi de leste Olympiade veul tillevizie gekeeke. Ant vertelde da-t-ie daorvur zèlfs snaachs dik de wekker ha gezet. En nou ha-t-ie ok zitte blieke nor die bloote dames van ’t beach volleybal. Daor ha-t-ie z’n oogen ùitgekeeke. Da ge mi zó wèinig òn moogt sporte in Brazilië! Jonge, jonge, z’n ooge ware bekant ùit de kasse gerold! En saanderdaags smèires ha-t-ie ’n flinke polsblessure… Krèk goewd. ’t Is toch ongepèrmenteerd.

Toen Tien pas bé hullie Bianca waar weeze buurte, ha-t-ie z’n haor mar mee laote knippe bé de Syrische kapper die nog nie zó lang geleeje in Scheijndel terèchte waar gekomme. De jonge waar zó bleij da-t-ie wèrk ha en Tien hagget gevuul da-t-ie ’n goeie daad gedaon ha. Mar Tien ha nou ècht zón mohammedanekùpke en toen ie vroeg wa wij d’r van vonne, zin onze Klaas: ‘mooi…, nog unnen theedoek d’r umheen en oewen baard laote staon, dan kunde zoo nor Koeweit.’ Daor waar Ant niks bleij mi. ‘’t Makt ’m toch veul jonger,’ riep ze um d’re mins te verdeedige. En toen hurde we da de jonge kapper mar veijf euro kostte. ‘Da kunde eigelijk ok wel zien,’ smiespelde onze Klaas teege men.
Ant din nèt of ze d’n onze nie hurde en begos gaauw over iets anders: ze ha wir ’s ’n zaak van barmhartighèid afgewerkt, liet ze weete. Ze ha d’n aauwen Harrie opgezocht in ’t verzùrgingstehuis. Krèk toen ze daor saoves nò ’t eete binnekwaamp, waar d’r ’n zusterke in de weer um Harries klaor te make vur de naacht.
Da pleegsterke ha nogal ’n bloot wit punneke òn en Harrie zuchtte: ‘durske, wa zedde toch nog laot ope…!’ Daor ha Ant gruuwelijk mi moete laache en wij ok.
Diejen Harrie waar toch zónne schónne mins, gonk Ant wijer. Ze waar ècht bleij da ze’m wir ’s geheurd en gezien ha. Mar d’r waar toch nog ’n arige wending van d’n aovend op gevolgd. Toen Ant ònstalte makte um weg te gaon, kwaamp ’r ’n aander onvriendelijke pleeg de kamer op um Harrieje ’n spuit te geeve. Da gonk ’r hòstig en hardhandig òn toe. De witte gedònte waar amper de kamer af of Harrie greens: ‘ik maag leije da de kont van diejen ijsvogel nog ins zó dik wordt as ze al is!’

geschreven door: Bèt van Klaasse