2016 - nummer 45
Ge het zoo van die daag da ge van ’t een in ’t aander tùimelt... Giestere han we d’r zó inne. Uurst gonk ik mi onze Klaas nor de begraffenis van onze vriend Henk Groenendaal in D’n Dunge. Nou moete ’s probeere um van ons mi de wage nor de Dungese kerk te reije! Overal opgebroke. Ge kost van ons af nie over de Mirroise, Skeijndelse of Dungese brug. We moesse van èrremoei over D’n Bosch en dan richting Skeijndel (want de Poeling waar ok nog geblokkeerd) en dan bé de Gèsselse rontonde over de Hogstraot nor de Jacobuskerk. ’t Waar vergimmes druk. Daor keeke we niks van op, want Henk waar ’ne minzame mins die veul vriende verdiende.
Wa is die Jacobuskerk prachtig! Ze zaat kèijvol minse, ammòl in ’t zwart. D’r hong unne sereene sfeer. De zonnestraole viele schitterend dur de kleurige glas-in-lood-raome. Schón houtere bilde òn de pilèire. Unne prikstoewl vol indrukwekkend houtsneijwèrk...
Chris, d’n aauwe pestoor en persoonlijke vriend van Henke, din ’t gewèldig; ginne poespas mar vlot en goewd. ’t Koor weerde z’n èige z’n best... Toen de kist binnegereeje wier mi drie van Henke klèinkeijnder d’r bovenop, kreeg ik de traone in m’n ooge. M’n gemoed schoet vol. Ik wies zeeker da da iets waar wa Henk èiges zoo bedocht en gewille ha.
Henk waar unne fenomenale schilder. Al zeuve jaor waar ie beezig geweest um Jeroen Bosch te onderzuuke, z’n technieke te leere, z’n materiale te kenne, z’nen èige vèrf te make... Da hij ’t onder de knie ha, liet ie zien in ’t drieluik ‘de Tuin der Lusten’. Hij ha daorvur de paneele gevonde en hij hagget plan um alles rond te kreijge in D’n Bosch in ’t jaor van Jeroen. Hij ha alles geschètst, mar hi één luik afgekreege. Innins liet z’n lijf ’t af weete. Kanker makte veulste vruug ’n èind òn ’t leeve van deeze bizundere mins. Henk waar nie allennig unne kèijgoeie schilder, hij waar ok unne mooie mins mi humor, die alted wó hèlpe wor ’t nóddig waar. Unne lieven opa, unne goeie vòdder en echtgenoot, die we gèire veul langer hier han wille haauwe, mar zund zat gòn de goei alted ’t uurste...
Onze Klaas moes ùit de kerk mee nor d’n Blaowe Kèij um mi de Sik op te gòn treeje vur de Gaauwe Pare. D’r waar ’n royaal en drukbezochte koffietoffel bé d’n Boer. Prachtig um de schildereije van Henke in ’t restaurant te zien hange! Hij waar ok nog onderweege mi ’n aander groot project: ‘Brabants volk’. Daorvur ha-t-ie bekende Brabanders ùitgeportrèt en die zón in ’n boek komme, nèt as inderted mi ‘Dunges volk’ gebeurd waar....
Moeilijk wegkomme waar ’t, mar nòda’k José en de keijnder veul stèrkte gewenst ha, moes ik op ’ne vierklèts nor ons Mrietje. ’t Waar ummers woenzeg en dan moet ik daor alt eete koke en op de keijnder paasse.
Toen ik saoves op haus òn din, waar ik zó muug as ’n maoi. Gelukkig kwaamp ’r ’n programma op tv over ’t belang van slaope... Daor hoefde-n-ik nie lang nor te keijke, want ik waar mee vertrokke en sliep mee as ’n ùske. Onze Klaas stótte men rond twèilf uurre òn en zin: ‘As gé ’s nor bed gingt.’ Toen ik in m’n nesje laag, drómde-n-ik da Henk ’n heel groot schildereij van men gemakt ha en da-t-ie daorin ècht goud verwerkt ha. Nou wógget Rijksmuzeum ’t ònkoope... Ik zaag m’n èige daor in Mokum al òn de muur hange...!
geschreven door: Bèt van Klaasse
