2016 - nummer 46

We ware sondags ’s nor ’t Bosch Muzeum geweest mi ons Tieske, de jongste van ons Mrietje. Hij moeg ok nog ’n kammereujke meenimme, han we afgesproke. Ja, ge moet die klèinmanne ok ’n bietje kultuur bé probeere te brenge, veijne wij en umda de aauw lùi al zat te stellen hebbe mi de oudste twee, ware we mar ’s ingespronge. ’t Waar grif arighèid! De jong kreege ’n lijst wormi ze op dieresafari moesse. Da kwaamp ’r op neer da ze schildereije moesse zuuke worrop alterande biste stonne. D’r ware katte, hond, schaop, leuwe, ikhorres, vlinders, kikforse, uile en ik weet nie wa allemòl meer te zuuke. As ze de afbildinge gevonde han, moesse ze de kop naoteekene. Daor ware ze ’nen hillen tijd zuut mi en ze vonnen ’t prachtig. ’t Innegste naodeel waar ’t bleij gekwèik as ze wir ’n schildereij gevonden han, mar daor moesse de aander muzeumbezuukers mar efkes òn wenne.
Toen ons klèinmanne druk ware mi d’r jacht op de bisteschildereije, rakte wij òn d’n buurt mi ’n aander aauw stel da z’n èige kennelijk ok ha laote strikke vur unne ‘keijnderzondag in ’t muzeum’. ’t Stel òn d’n andere kant van ons toffel in de Brasserie waar van onze leefted, misschien iets jonger, docht ik en ik zin: ‘wa zen wèllie toch in unne goeien ted in de wirreld gekomme! Ginnen orlog en ons wèlvaart is bietje bij bietje grótter geworre. Wèllie wardeere de vurrùitgang nog alle daag, terwijl ons jong en de klèinkeijnder da mar vort gewoon veijne. D’r zaat ok ’n vrouwke ùit D’n Haag in ons buurt mee te luistere en die kos nie geleuve da wij al achttien ware vur we eindelijk stroomend wòtter kreege. Da ze bij onze Klaas thuis nog op ’n petroleumstelleke kókte en ’t wòtter daor ùit de put gehòld moes worre, da de plee aachter in d’n hof ston en da ge in de winter mi ’n kruik nor bed gonkt en da de kachel smèires himmòl opnijt opgestokt moes worre gonk gelijk boven heur pèt.
‘Dùrrum wardeere wèllie ’t zó da ons huis vanèiges wèrm wordt as de cv ònsti en da d’r wèrm wòtter ùit de kraon op de badkamer kùmt.’ ’t Vrouwke tèine de toffel knikte en vertelde da ze bij hullie thuis neege jong han en da hullie moeder mi de kreuge mi drie leeg romtuite daorop wòtter moes gòn haole bij de buure, umda hullie èige wòtter veulste bruin zaag van ’t eijzer um ’r mi te waassen of te koke. ‘Op zòtterdaag moesse we allemòl op ons kniejes gòn zitte en onze kop nor vurre haauwe... Dan din ons mam op iedere kop wa sunlightzeep en schrobde ze mi ’n nat washèndje over die koppe. Da waar vur ’n week wir gewaasse!
Wèllie wonde heel wijd aachteraf, mar toen d’n oudste twee jonges vort nor de groote school gonge, moesse ze zestien kielemeeter fietse, worvan ’t grotste stuk over zaandpèdjes. Toen ze in de winter inne keer mi modder òn d’r schoewn en boks op school kwame, moesse ze van d’n bovemister mee nor huis, want ’t waar volges de hum ‘’n school vur hirre en nie vur boerre! Mar toen din ons moeder op hog poote nor diejen ‘hoofdman’ en ze veegde-n-’m de mantel ùit. Ze greens: “Gé moest vergimme èiges da bistig èind ’s zien te fietse, dan zódde wel anders piepe!” En ze ha groot gelijk.’

geschreven door: Bèt van Klaasse