2016 - nummer 48

Wij fiste wa af! Vurrige week han we ’n ‘surprise party’ in Vorstenbosch. Daor zón unne goeie vriend en z’n vrouwke in ’t zunneke gezet worre dur unne kwak creatief muzikaal volk. Da verdiende die minsen, want die hen veul vur ’t dùrp gedaon. Martin en Nell ware daor lang geleeje komme wonen op d’n Hoek en hillemòl ingebùrgerd. Hij wier een van de gangmakers van de muziekgroep d’n Broelie. Eigelijk waar ie leraar en gediplomeerd klassiek zanger. Mar hij kende z’n èige niks te groot; hij zong ok smartlappe en Brabantse dialectliedjes. Hij bedocht tekste en zùrgde da d’n Broelie en d’n Hoek op de pronkzittinge vur d’n dag kosse komme. Z’n vrouwke waar alt eeve gastvreij en behulpzaam en zódoende zen d’r veul minse verwend in hullie boerdereijke in de Langenbèrgsestraot. Bovendien zaat ‘Tien van d’n Hoek’ in de organizasie van de Vorstenbosse kapèl en daorvan gonk ie afscheid nimme. ‘Die kapèl is ’n toplokasie mi prima akoestiek’ zi onze Klaas en die hi d’r verstand af.., (mènt ie).
Gin wonder da Vorstenbosch wa trug wó doen. (’t Stel hi d’r huis verkocht en is al nor Uje vertrokke.) D’r zó flink ùitgepakt worre. Wij moesse vur aachte binne zen, want um aacht uure kwame de fistvèrkes òn. Ze ware d’r mi ’n smoesje nor toe gepròt: ’t zó d’n vrijwilligersaovend zen. Ze wiere binne gelódsd en wiese nie hoe ze ’t han. Ze kriege de vurste plòtse en kwame tusse d’r femilie en vriende zitte. Alle bevriende artieste ware van de parteij. D’r wier ‘lang zulle ze leeve’ gezonge en ge vuulde da’t unne schónnen aovend gonk worre. Martin Post verzùrgde de vakkundige prizzentasie.
’t Idee van d’n aovend kwaamp van Ellen en zij zong zèlf mi Ely’s ’t openingsliedje. Pieter en Ton zúrgde vur mooi muzikaal intermezzoos op viool en piano. Onze Klaas en ikke zón ok wa doen, ondersteund dur de Sik mi z’ne trekzak. We kreegen ’t volk òn ’t zinge en de stemming zaat ’r mee goewd in. Ik droeg twee ondeugende limerickskes veur, dur de fisteling èiges oit gemakt. Toenderted ha-t-ie d’r zóveul geschreeve da we ze gebundeld hebbe. Ik heb daor wa stoute teekeningskes bij gemakt. ’t Ware d’r honderd geworre. ’t Ware weggeefbuukskes vur ons vriende. Bij ons zen ze op de plee komme hange en ’t viel op da de minse lang op ons hùiske bleeve zitte um een en aander te bekeijke.
Alterande muziek wisselde mekare af. Schubert, Vivaldi, Engels, Duits, Russisch, Italiaans en overal wier de jubilaris bijgehòld. Hij din ’t gewèldig en mi gemak. Iedereen kreeg meer respèkt vur dieje mins mi z’n muzikaal talènt en z’n schón wèrm stem. AnneMieke din ’n duetje mi de Martin en waar ok betrokke in ’t hogtepunt van d’n aovend: Double Two. Zó harmonies en zó zùiver! Ge kreegt ’r kiepevèl af. Ja, wa hi die kapèl unne prachtigen akoestiek! Onze Klaas kreeg gelijk.
D’n Broelie sloot af mi unnen hilariese leevesloop vol rake liedjes. Ècht op z’n Broelies.
Onderweijl han we vanalles te eete en te drinke gekreegen. ’t Waar ’nen aovend mi ’n gaauw rèndje. Ge vuulde de wèrmte um oe heen. Nò elve wón we op huis òn. ’t Waar nog lang nie afgeloope. Mar daor hurde we da d’n besten dialektschreijver van D’n Dunge, Henk, schreijver Henri, de man van Houvaast, waar gestùrve. We kossen ’t nie geleuve. Hij ha pas nog ’n schón verhaal ingeleeverd vur ’t kommende boekeweekboek! Moesse we wir nor de Dungese Jacobuskerk op begraffenis, wir nor pestoor van Beurden, wir vur unnen Henk die ons dierbaar waar... Doodzunt.
Wij hen mekare thuis mar ’s flink vaast gevat en we hoefde daor niks bij te zegge.

geschreven door: Bèt van Klaasse