2017 - nummer 5

Jonge jonge, wa he’k ’t dees week begaoid. He’k toch al fijftig jaor m’n rijbewijs en in al diejen tijd eigelijk noit gin ongelukke gehad of niks. Da is te zegge, gin verkeersongevalle die ik èiges veroorzaakt heb teminste. D’r is t’r wel oit inne op menne wage gevloge en daor he’k nog heel lang laast af gehad; ge wit wel ‘whiplash’, mar da waar dus men schuld nie. Deeze keer waar ’t anders: ik reij smèires trugùit vanùit ons èige garaazje zooas ik da alted doe, docht ik. En innins unne klap! Reij ik toch de spiegel òn menne stuurkant òn gruuzelemènte! Da he’k natuurlijk moete heure. ‘Vergimmese gaap,’ klonk de kritiek van d’n onze, ‘witte wel wa da gesuf van aow ons wir gi koste?’ Onze Klaas waar toch al nie te geniete, want ’t toetsebord van z’ne kompjoeter begos alle letters te verlieze. ‘Nog gin jaor oud,’ bromde-n-ie hier dur d’n hèrd, ‘én dalek zal ik nog blend moete kunne tiepe!’ Hij ha de leverancier gebèld en die zogget gaauw um komme ruile. Da waar ok zoo. Saoves kwaamp ’r hier iemes mi groote hòst da ding umruile. Vur koffie of zoo ha-t-ie ginnen ted en um iets ùit te probeeren ok nie. Toen de mins weg waar, din d’n onze aachtermekare nor z’n werkkamer en kroop vur z’n scherm um de opgeloopen aachterstand in te gòn haole. Nog gin veijf minute lòtter kwaamp ie binnegegreenze. Nou klonk ’t nog veul harder as d’n uurste keer. ‘Hi-t-ie verdomme ’n toetsebord gegeeve worvan de helft hillemòl nie werkt,’ greens ie, azzof ik daor iets òn kos doen. ‘Nou kan ik m’n wachtwoord nie ins mer invoere, want die letters vat ie gewoon nie. Ik kan dus hillemol nie in m’n meelboks of niks..!’ Ik keek bedenkelijk azzof ik snapte worrover da-t-ie ’t ha, mar ik ha die meelboks van hum noit gezien. Ik zin mar niks, want ik vuulde da’t nie veul kos leije. D’n onze gonk òn ’t bèlle. D’r wier nerres opgenomme. Mi ’nen dondersnuut viel ie teleste berustend hier in z’ne zeetel vur d’n tillevizie en zuchtte: ‘Da’t toch ok gelijk verrèkt ok.’ We keeke same nor de slimste mens en vergate de ellènde.

Da waar dus vurrafgegaon òn men reijkunst en ja, d’r waar nog wa gebeurd. Ik ha van de week de worstebroodjes òn laote brande. Lót da nou krèk gebeure as Tien en Ant hier zen. Ik ha ze gewoon kaol vergeete en toen ik ’r òn docht, waar ’t te laot. De breujkes leeke rècht ùit ’t krimmatorium te komme. Toen ik ze mi ’ne schuldige laach mar op toffel zette, zin onze Klaas: ‘ja, ons Bèt kan goewd koke, mar ge mot ’t wel lusse...’ en daor liet ie ’t nog nie bé, de klippel. Hij gonk zitte vertelle da ik in mennen traow oit ’n heel dik kookboek gekocht ha en da ik daormi mee òn de slag waar gegaon. ‘De ons kókte gewoon wa d’r vanaf bladzijde een in da boek ston en zódoende kreeg ik alle daag alleen mar soep. Nò ’n week of vier waar ik da bùi en zin da’k vurloopig vort soep zat gehad ha.’ “Haauwde gé mar gaauw stil” waar men verweer geweest volges d’n onze, “want nò de bladzijde van vandaag zen we al òn de èipel!” ‘En daornao he’k wir weekelang niks as èipel gehad,’ loog ie. Ik waar wèinig vereerd mi z’ne klèts en riep da-t-ie mar op ’n aander moes gaon as ie docht da’t daor beeter waar.

geschreven door: Bèt van Klaasse