2017 - nummer 4

‘Wa hen wij toch ’n druk leeve,’ verzuchtte onze Klaas van de week en hij ha gelijk. Alterande dinger wor we vruger nog nie òn gedocht han, komme teegeworrig op ons pad. Nou d’n onze d’n bokaal gewonne hi worre we af en toe ok vort verzocht op ’t Provinciehuis. Zoo ware we daor pas nog de neijaorsborrel. Wanne kwak volk waar daor! Bekant ammòl maansvolk, viel men op. D’r ware veul bekende vur ons. D’r wiere prijze ùitgedèld en d’r waar eete en drinke zat. Mar hòst gin stuul. Wèllie honge òn zón hoog toffel da’k bekant nie bé m’nen thee kos en as ik lang moet staon, begin ik al gaauw m’n aauw botte te vuule. Ik kreeg ’t wèrm. Nò ’n uurke hiele wij ’t wel vur gezien en dinne wir op huis òn.
Van de week han we twee begraffenisse. Uurst waar d’r unnen dienst in de Mirroise kerk vur Sjef van Schale. ’t Zaat kèijvol en wij ware gelukkig al wijd vur ’t begin van huis gegaon, anders han we amper zitplòts mer gehad. ’t Waar bizunder; in gin jorre zónne schónnen dienst meegemakt. ’t Waar zó wèrm van sfeer en ’t gonk dur oew ziel heene! ’n Malse vrouw, ze wier ‘pastores’ genoemd, reegelde hil de ceremonie en da din ze goewd. ’t Waar wèirdig en plèchtig en d’r wier prachtig gezonge dur Lya’s en Hennies, Marie-Christien en ’t Kumt vaneiges en ze liete Sjèffe èiges ok nog heure. Hij zong mi z’ne zwaoren bas ’t swingliedje da onze Klaas vur hum geschreeven ha: ‘Jan van de Vereeniging’. Tussendeur liete zeuve minse ’n stukske heuren over Sjèffe en dan wier daornao ’n kars òngestokt bé de kiest. Jo, de bruur van Sjèffe, Grard Wiegmans, Gerdi van den Heuvel, Wim Daniëls en ’n peetekeind han ammòl prachtige woorde vur de gestùrvene. ’t Vurdeel van Mirroi is da de prochie onder de Withirre valt en dùrrum mag ’t volk veul meer èigen inbreng hebben in de kerkdienst as in Gèissel. Alleman waar vol lof over de fantastiesen dienst. Onze Klaas zin nog wel: ‘zoiets wil ik ok.’ ‘Oo,’ smiespelde-n-ik trug, ‘en vur wanneer moet ik da dan vaast laote legge?’

Saanderdaags moesse we alwir nor dezèlfde kerk in ons dùrp vur de twidde begraffenis in dezèlfde week. Nou betrof ’t Harrie van de Veerdonk, unne goeie mins b’ons ùit de straot. Wir waar d’r veul volk. Hòst ammòl kaol of mi ons kleur haorspuling, mar Harrie waar dan ok nie krèk in de knop gebroke. Hij waar van 1925! Deeze keer wier d’r dur ’t koor schón gezonge en Joep, ’n klèinkeind van Harrieje en Jette verzùrgde twee kirres ’n prachtig liedje in ’t Engels vur z’ne grótste fan, z’nen opa. Harrie waar unnen heel geliefde grutvòdder. D’r ware veul kleinkeinder die ’t nie dreug kosse haauwe.

Tien hi nie mee gekunnen op begraffenis, want hij hagget op z’nen borsok. Toen wij bé hum verslag ùit kwame brengen over ’t schón kerkgebeure, ware Lie en d’re mins nèt op ziekebezuuk. De pasjènt waar al arig bekomme en vertelde da-t-ie daags tevurre nor d’n tillevizie ha zitte gape en daor hurde-n-ie da’t weeteschappelijk waar vaastgesteld da ge van seks oud wiert. Lie en d’re mins zen al in buurt van de neegentig, mar nog goewd bé de tijd. ‘Ja, da van dieje seks, da wisse wij al lang,’ zin Lie en ze keek ’s olijk nor d’re mins, ‘worrum, denkte gullie, da wij zó oud zen!?’

geschreven door: Bèt van Klaasse