2017 - nummer 6
Wa kunde toch veul meemake... Onze Klaas en ikke ware verzocht dur goei vriende um hullie gaauw brùilloft te komme viere in Duitsland en wel in de Wasserburg Schlosz Anholt. Da’s mar efkes over de grèns, mar wa’n dèftighèid waar ’t daor! We moessen d’r bijtéds zen en d’n eet, de slaop en smèires d’n botteram waren ammòl inbegreepe. Mi zón zestig man gonge we daor op z’n Brabants òn de gang. D’r waar saoves ginne muziek en da waar me toch ’n genooi! Ge kost buurte zonder kwèike en d’r ware durloopend veurdrachte in de moedertaol. Onze Klaas ha ’n schón stukske in mekare gebraauwe as boerrenapostel van d’n Elze en ik waar z’n misdienette. We kwame zóggenaamd van de Hezikse abdeij. We zate al veurin tusse de soep en de èipel. D’n onze gonk mee rond mi de weijwòtterkwast en da brocht al goei stemming in de braauwereij. Hij hagget over alterande afgeschafte hèilige, over ’t neij klósterbier van Bèrne, petòzzie, boerremoes en balkenbreij. Nò onze Klaas kwame nog veul gistige spreekers. De wijn vloeide rijkelijk en d’r waren al gaauw fistelinge mi rooi koppe van ’t laache. De jong brochte schón liedjes ten geheure en de stemming zaat ’r goewd in. Pas teege tweeje tùimelde wij ons bed in. We han ’n prachtige kamer gekreege; ‘die Roseninsel’! Zónne kwak luuks bé mekare han wij nog mar zèlde gezien. Overal èchte rooze, schildereije ùit 1780 mi vrouwe mi van die schón kumkes op de kaast tusse de blommewilde. Vloerverwèrming op de badkamer. Dan is’t b’ons thuis toch mar behèlpe; daor moet ik alt van ’t een kleedje nor ’t aander springe, umda ons teegels zó kaauw zen.
Smèires zate we mi onzen alle in de glaoze zaol mi schitterend ùitzicht op de wòtterparteije, wor de zwaone en ènde al druk in bedrijf ware. De zon scheen dunnekes dur de kaol beum. ’t Waar grif ’n romantiese umgeeving. ’t Ontbijt waar zó ùitgebrèijd da ge ooge en honger te kort kwaamt.
Wij zate òn toffel mi ’n aauw omaatje en zé zin da ze ’t toch zunt von. Ik wies nie wa ze bedoelde. ‘Op ’n gaauw brùiloft mag zóiets toch zeeker wèl,’ spraak ik heur teege. ‘Ja, mar da mèin ik nie,’ kwaamp ’t verweer, ‘hier zitte zeuve klèindochters van men, allemòl van die schón meide en ze zen mi van die goei gezonde kèirels getraowd en alles, mar d’r kùmt nerres gin kiendje... Snapte gé da nou?’ Daor ha’k nie op gekókt en ik zin: ‘teegesworrig hebbe ze dik zón chipje in d’ren èrm en dan is daor drie jaor lang gin sprake mer van zwangerschap of niks.’ ‘Mar mar, wa’n arige wirreld hen we toch vort. Da gò toch veulste wijd... Dan zal ik lichelijk nie mer meemake da’k nog oit overoma wor. En ik ha zó gèires mi zón foto in de krant gestaon... Ge wit wel; vier ginnerasies!’
geschreven door: Bèt van Klaasse
