2017 - nummer 9
Ze hi nog gin vijftig meuge worre. Ze wier op menne verjeurdag in 1967 geborre in Geffe, ’t innegste durske van de bruur van onze Klaas. Peter waar heur ouwer bruurke. Carolientje waar ’n ondernimmend en plezierrig jong. As klèine krullenbol waar ’t ’n mooi deugnietje, alt vrolijk van aard. Toen ze twèilef waar, makte ze d’r aauw lùi wijs da ze mi vriendinnekes op vekansie ging. Toen ze trugkwaam, bleek ze mi alleen mar jonges weg geweest te zen. Ze waar wel zó irlijk da ze ’t thuis mee vertelde. Toen ze ’n jaor lòtter mi heur aauwers en vriendin Karin op vekansie gingen in Duitsland, vond vòdder smèires ’n por leeg slaopzakke en gin durskes. Groote paniek! ’n Uurke lòtter kwame de dames doodgemoedereerd mi ’n por jonges òngekùird.
Op school ha ze’t hèndig. Ze ging nor de mavo en toen ze slaagde, volgde de kappersschool. ’t Waar nie mèkkelijk um ’n baon òn te komme. Ze din gèire kassawèrk; alted behulpzaam en in vur ’n bietje buurt.
Carolien kreeg ’n mooi vriendinneclubke. Ze waar nog gin vijftien toen ze Peere leerde kenne. Pas ’n por jaor lòtter kwaam ze dieje Peer wir teege bé ’t danse bé Lunenburg in Lósbroek en daor begon de verkeering. In 1992 traowde ze en ginge ze in d’r èige gebouwd huis òn de Elzendreef wone. Daor wier zoon Stan geborre en vijf jaor lòtter Robin, ’n bizunder jungske, da ekstra òndacht nóddig ha. Carolien hi vur hum ’t vuur ùit d’r sloffe geloope. Ondanks teegeslage, bleef ze optimisties en pozitief. Ze probeerde alt wir ’n lichtpuntje te zien. Nò neege jaor verkaste ze nor d’n Heesterseweg um dicht bé d’r aauwlùi te gòn wone. ’t Waar daor zó fijn, umda ze mekare alt konne hèlpe. Toen vòdder Harrie nò ’n ongeluk z’nen hof nie mer bij kon haauwe, kreeg ie noit aflaotende hulp van z’n dochter die mi groot enthousiasme elk neij bluumke en plèntje kwaam mèlde. Ze makte fleurige foto’s en zette ze op Facebook mi de tekst: ‘Moete ’s keijke, mooi wánne!’ Carolien ha gruun vingers. Van elke vekansie kwaam vort zaod mee da in Geffe ontkiemde, groeide en opbloeide. Ze genoot daor nèt zó veul van as heur vòdder. ’t Is overiges zoo da heur grutmoeder ok al van overal zaod en stèkskes meebrocht vur heuren hof en vòdder ha daor ok’n hèndje van... Carolien hiel van ùitgaon. Ze ging gèire nor fisjes, nor de kermis, nor Effe nor Geffe en de konsèrte van U2.
’t Ging zó mooi en goewd op d’n Heesterseweg. En dan, in inne keer wordt ze heel èrg ziek. Ze leijt veul peijn en wordt van ’t kasje nor de muur gestuurd. De dokters kunne de oorzaak nie veijne. As duidelijk wordt da ze unnen èrnstige vùrm van ongeneeslijke kanker hi, stort de hil wirreld in. Gin man kan geleuve da d’r al afscheid genomme moet worre van dees lief meid. ‘’t Moes nie meuge en ’t is nie te bevatte,’ zen de verzuchtinge. Dieje vrolijke Frans die alles òn ’t drèije haauwt, alted in is vur ’n fisje, die mag toch nie wegvalle! Toch gebeur ’t.
Carolien zin in teije van teegeslag: ‘As ’t nie kan zoas ’t moet, dan moet ’t mar zoas ’t kan.’ In die woorde schuilt strijdbaarhèid, mar ok ’n bietje gelaotenhèid. ’t Zen heur gevleugelde woorde geworre, mar we de zegsvrouw van diejen tekst is er nie mer.
Wa zó ze nou mi de karneval wir gefuifd hebbe mar vur de femilie is’t vort alt Asweonzeg...
geschreven door: Bèt van Klaasse