2017 - nummer 13

Wa is’t toch vort ’n arige wirreld wánne. Ge kunt ginne krant mer opeslaon of ginnen tillevizie mer ònzette of ’t is klaor èllènde wa ge ziet. En nie allennig wijdweg. Nee, ok kortbeij. Zoo bèlde van de week ons vriendin Kaatje op. Ze waar òlling overstuur. Ze ha gepind bé d’n Aldi en daor waar d’r pinpas gejat. De dieve han op de een of aander menier heur pincode afgekeeke en toen ze thuiskwaam, bèlde de bank of ’t ok ècht de bedoeling waar geweest da ze de bankreekening hillemòl leeg gehòld ha. ‘Nee,’ waar ’t antwoord van ons verschote vriendin, ‘ik ben alleen mar bé d’n Aldi geweest en daor he’k gepind.’ Nou hen die rotzakke toch al d’r gèld van de reekening gehòld.
Gruuwelek veijne wèllie da. Denkte iets aachter de haand te hebbe...

Efkes lòtter bèlde Ant um te laote weete da ze zó ziek waar da ze nie kos komme. En as Ant afbèlt, weete wij zeeker da’t mèines is, want zé buurt nèt zó gèire as wij. Tien hi alt unne groote kwèik, mar nou is ie ’r van onderstebove en slooft ie z’n èigen ùit. Ge hurt daor in Vorstenbosch niks as ‘moet Antje dees of wil Antje da?’ ’t Is ’n bietje overdreeve, mar goewd bedoeld. Ant is in ’n por daag teds vier kilo afgevalle en da’s toch heel verontrustend. Ik heb gezeed da ze aachtermekare d’n dokter moes bèlle. Mar wa hurde toch dik da minse van onze leefted in ’t begin van de lènte ziek worre...
Onze Klaas blef mar tobbe mi z’ne poot. Dieje voewt blef dik en peijnlek. ’t Wordt ted da-t-ie wir ’s nor de spissjalist duu, mar hij stelt mar ùit en hoopt op spontaan beeterschap. Hij luistert ok nie nor men, d’n èigewijze. Hij drinkt gin alkohol, it gin vlis en ’t hèlpt gin een ter alle. Nou ha-t-ie van de week wel ’n alkoholvreij bierke gedronke. Kreg ie nòdderhand van z’nen aauwen huisarts te heure da diejen drank nou nèt ok slècht is vur jichtpasjènte...!

Mar d’r zen ok lichtpunte! As ik hier ùit ’t raom keijk, dan is’t krèk ’n paradijsje! De cameelia bloeit zó rijk in twitterhande klurre, de forsitia knèttert ’r mi z’n knalgeel blomtakke bovenùit, de cidonia pronkt mi wit en rood en de magnolia sti op opebreeke. De prùim en de prunus zùrge vur wolke van wit en raos en dan he’k ’t nog nie gehad over de bòjembloeiers: de pòslillies, hyacinte en blaow drùifkes, die allemòl d’r best stòn te doen.
In de sèrre hi de klivia mar liefst zeuve blomstengels. Ammòl van die groote oranjese bèlle en onzen Bèlzen orchidee duu amper onder mi zes blomtakke. ’t Is gèk, mar dees aauw plante worre d’r elk jaor moier op! Zund da’k da van ons èige nie mer kan zegge. ’t Kost men alle daag vort meer ted um m’n èigen op te poelitoere. ’t Hi hil wa in vur ik wir op m’n èige leijk. Mar allee, zó lang d’r nog pùtjes, vèrfkes en kréémkes zen, smeer ik mar ’n kwèkske van da grèij op m’n snuutje en dan is’t al vort gaauw goed zat vur onze Klaas.

geschreven door: Bèt van Klaasse