2017 - nummer 14

Toen nètte he’k Ante nog efkes òn de lijn gehad en ’t gonk gelukkig ietskes beeter, zin ze. Da mag onderhand ok wèl, want ’t duurt al meer as ’n week. Ze blekt ’n ontsteeking te hebbe òn d’re slokdèrm en daor waar ze ècht strontziek af. Kommende vreddigemèrge gò’k de zieke efkes opzuuke, want d’n donderig moete we nor ons oudste klèinkéind – achttien al – en da li al de òlling week in ’t Bosch ziekenhuis. Ze kunne mar nie veijne wa d’r nou toch zóveul bùikpent teweeg brengt en wor de misselijkhèid vandòn kùmt, och èrm. En krèk nou de eksames òn de gang zen, kùmt da gekwakkel mi de gezondhèid. Opvallend veul lèntezieke hen wij in onze vriendekring.

Van de mèirge riej ik mi m’n hòst de linkse spiegel van onzen auto en nou hadde onze Klaas ’s moeten heure! Hoe da’k toch zón stom gaans kos zen um nò fijftig jaor schaoivreij reije zón fout te make. ’t Waar mar lompe praot, docht ik. Ik reij trouws al driejenvijftig jaor zonder stukke te make, mar hij zin streijelijk: ‘’t zal onderhand ted worre da ge vort thuis bleft en gin auto mer reijt.’ Wor hòlt ie ’t lef vandòn, wánne. Ik greens trug: ‘ik waacht wel op zónne neijen illektrieken auto die dalijk vort hillemòl èiges reijt! Dan zulde ’s zien hoeveul deuke da op zal leevere en dan hoefde men nerres de schuld mir af te geeve en kunde gewoon op dieje wage gòn stòn foetere, greijnskloot!’ Hij bleef gewoon durgreijnze, mar da trekt wel beij, want as ik strakke z’ne jichtpoot moet masseere, za’k ’m mee zegge da-t-ie ’t zèlf mar vort mooi ùt zuukt, de galleperd!

De krante hoefde hier vur de lol nie mer te leeze. ’t Is enkelt nog mar ongelukke, ònslage, hennepzooi, drugsafval, formasiepraot en alterande aander èllènde. Ik doe enkel nog de puuzels en dan kan hil ’t speul mee bij ’t aauw papier gedonderd worre.

Mar wa is de lènte toch plezierrig! D’r zit hier nou unne malder te turelure mi de schónste klanke en de dùive zitte mi veul kabaal te koere en te wippe. De virre vliege in de rondte. ‘Mar da van dieje malder is ok nie half zó mooi as gé mènt,’ moes d’n onze mèlde. ‘Dieje vogel zit te roepe teegen al die aander: ‘dees hier is van men en zùrgt potdomme da ge hier opsoedemietert!’ Zoo blef ’r van menne veronderstelde romantiek nie veul over, natuurlijk.

Bé onze kapper Lambère laas ik in zón roddelblaoike da groote borste hillemòl ùit zen. Al die VIP meide laote de veurbumpers teegeworrig verklèine. Nou, daor doe ik mooi nie òn mee, want ik veijn ’t wèl vort goed en onze Klaas zi d’r noit niks af, dus hum zal ’t worst weeze.

Gi hier krèk de tillefoon en bèlt ’r ’n vriendin op die vertelt da ze mi dooze vol nèptiete nor unne winkel in Rósmòlle is geweest. Die sture alle sort gebrùikt vrouwegrèij nor de èrm laande! Aauw brille, kesjètte, beehaa’s en ok protheeses... Hoe zó da daor nou gaon, vroeg ik m’n èigen af. Zón die zwarte meide mi van die raos nèpboezems rond gòn huppele? Nou da lekt men wel seksie. Da zen zoo van die dinger wor ik nog noit eer bé stil gestaon heb, mar daor kosse ze gienswijd wèl ’s de lèntekriebels van kreijge.

geschreven door: Bèt van Klaasse