2017 - nummer 15

’t Waar hier ’n week vol variasie. Schón vurjaorsweer en dan wir trugval. D’n onze mènt da’t nò de uurste zon alle daag fietsweer is, mar da li bé men anders. De lesten denzig ha’k m’n èige toch um laote praote. De zon scheen en ’t zaag ’r grif lèkker ùit. ’t Waar òngenaam aachter ’t glas. We moessen op verjeurdag in Rósmòlle en onze Klaas ha de fietse al klaor gezet. ‘Nimt unne jas mee, want teege d’n aovend koel ’t hard af,’ ha-t-ie geroepe. Da ha-t-ie nie gehoeve, want daor ha’k zèlf al reekening mi gehaauwe. ’t Waar lèkker mi de zon op de rug. Dùrrum makte we ’n ekstra rundje over de fietsbrug bé Seldensate. Daor waar ik nog nie overheen geweest. Ik moet zegge da’t ’r goed ùitzaag. Mar onze Klaas kreeg daor kaoi zin, want nou waar z’n gedicht Zwanezang van de Balkumse wandel- en feistroute nog steeds nie truggezet en ’t laag nog alted in de heg bé’t Gewad te koekeloere. Hij ha daorover al nor de geminte gebèld. Ze kosse dus nie zegge, da ze ’t nie wiesse. We drèijde trug nòda’k de neij Aauw Ao bewonderd ha. Zen we bé de Knééndebuskes, zien we’r inne mi ’n schup langs de weg beezig. Onze Klaas vroeg strant wa hij òn’t doen waar. Hij zaag goewd da-t-ie mi unnen dief van de geminteblomme te make ha; hij staak steeds bloeiende kievietsblommen ùit en zette ze in z’ne wage. Diejen dief wó mi die blomme gòn kweeke, zin ie. ‘Da kan zoo toch nie,’ riep d’n onze, ‘da zen blomme van de geminte. As gé wilt kweeke, moete die bé unnen bloemist gòn haole!’ ‘Ik zal de gemeente om ’n rekening vrage,’ zin de strietser en ie groef deur. Onze Klaas schreef z’n kenteeken op en wij fietste weg, want we wón onzen dag wijer nie laote bedèrve. Op nor Kaatjes verjeurdag. De jarige hagget nie òngedùrfd um alles buite te zette. ’t Weer waar wisselvallig en as de zon ’t liet afweete, waar ’t mee òn de frisse kant.
Op ’t fist han we ’t plezierrig as alted. Unnen hoop kennisse die we al ’n weijl nie mer gezien han, waren ùit de winterslaop gekomme en òn buurt kwame we niks te kort. En dan vliegt de ted. Teege zeuvene zin d’n onze da’t ted wier um ònstalte te make vur de trugreis. ‘Mar d’r zit nog veul lèkkers in d’n ove,’ riep de jarige, ‘ge wit nie wa ge mist.’ Wij wón toch nie langer waachte, want de zon begos al hard te zakke. Stò ik daor m’n èige te installeere bé m’n illektrieke fiets en vuul ik hoe hard de tèmperatuur al is truggeloope. Dùrrum zuuk ik in m’n tas nor oorwèrmers, want ik heb teegeworrig mee vurhoofdsholte- of oorontsteeking. M’ne mins zie men beezig mi die oorkleppe en ruupt: ‘we fietse dalijk efkes nor de vijver op de Wambèrg!’ ‘En worrum zón wij daor nou nog heene doen?’ vraog ik. ‘Kunne we keijke of ’t ijs leijt,’ ruupt ie streijelek. ‘Ge fietst zoo vur schandaol,’ bromde-n-ie, mar da kan men niks schille. As ik ’n ontsteeking oploop, ben ik ’r zuujt mi, wánne...
We ware zoo trug en onzen hond waar bleij da we d’r ware. Onze Klaas viet de riem en reej mi z’n joekelke ’n ekstra rundje. Kùmt ie efkes lòtter trug en ruupt: ‘da wilde noit geleuve! Hen ze in tussented m’n gedicht toch truggeplòtst bé de Gewadsebrug!’

geschreven door: Bèt van Klaasse