2017 - nummer 16

Ant en ikke doen d’r zoo nou en dan zonder ons kèirels unnen dag tussenùit. Zoo de lesten denzig. We dinne nor Den Haag. Ik ha og ’n kartje vreij reize en Ant moeg mee mi firtig persènt korting. Da schilt veul, want ’n retoertje kost vort zestig euro! We vertrokken op ted vanùit Den Bosch, mar pas twee en ’n half uur lòtter ware we in de hofstad. Da’s allemòl gin reklame vur ons treinverkeer, mar alla. Mi de bus nor ’t Museum, want wèllie wón de ekspozisie van Audrey Hepburn gòn bekeijke. Nou, da overtrof alles! ’t Waar wel zó schón! Prachtige kleer, tasjes, huudjes, orbèlle, kettinge en brùskes. Krèk onze meug. We kwame ooge te kort. Veulterand filmgrèij ok, zóda ge kost zien wor ze die kleer ok òn ha gehad...
Van al da gebliek ware we wel muug geworre en we zaten op ’n bènkske wa ùit te ruste. Ik ha m’n goei dinge òn mi veul blink en virre. (Onze Klaas waar smèires al bleij geweest da-t-ie nie mee hoefde, want hij liep nie gèire vur schut, zin ie.) D’r kwaam unne mins nor ons toe en die vroeg of ik bij de eksposizie hurde en of ie ’n foto moeg make, want z’n dochter zaat op de Mode Akademie en dan kos ie heur die opname mooi laote zien. As ie ’t alleen zó vertelle, zó ze noit geleuve da d’r zón verscheijninge in Den Haag rondliepe. Toen ie ’n por kirres geknipt ha, vroeg ie of ik ’r zoo alted bé liep. ‘Ja,’ riep Ant mee, ‘alted!’ ‘En hoe moet u dan de vloer dwèile?’ ‘Da hoeft ze nie, want da doe ik alle weeke vur heur.’ Daor moes dieje mins grif um laache. ‘Goed gereegeld,’ knikte-n-ie.
Nò ’n welleke ruste dinne we mi de bus nor Scheeveninge, nor ’t Kurhaus. Wa’n dèftighèid is ’t daor! Mar we zate prachtig in zaachte fetuils mi ùitzicht op de zee. ’t Kos nie schónder! De zon schien zó lèkker op ons snuutjes en nou de Pier wir òlling in bedrijf waar, hadde zat te keijke. Zat worde d’r wel nie, want ‘ge kunt bekant niks kreijge onder de veijf euro. Mar we vieten ’t ’r mar af, want we waren ok mar inne keer ùit.
Mi d’n trein van half zeuve dinne we wir nor ’t zùie. Wanne machtige schónnen dag waar ’t geweest! Wa’n dèftige huize ware daor toch. Wel hil wa anders as b’ons in Mirroi. Mar over ons dùrp niks te nao gesproke, want vur ons is da goed zat, hoor!
Giestere gong ik nog efkes vur m’n weekelijks onderhoud nor Lambère, onze kapper. Ik heb daor alted schik. Deeze keer ha d’r unne klant da ouw plasseksfilmke van la Paay op z’n tillefóntje en da moes natuurlijk bekeeke worre... Maar toch..! Smakelijk kunde’t nie noeme. ‘Da moet wel ’ne jonge vent zen,’ waar ’t kommentaar van Anna’s, ‘want da zó onzen Dorrus mi z’ne loerie zoo nie mer vur mekare kreijge.’ Jònnus waar ’t daor niks mi ins: ‘ik ben nog vief zat vur m’nen aauwer en ik zèik de kikforse nog van de muur as ’t moet.’
Zoo ziede mar wa ge allemòl mee kunt make as ge wir ’s efkes oew haor lót doen in Mirroi.

geschreven door: Bèt van Klaasse