2017 - nummer 18

‘Ik waar giesteren op zuuk nor m’n èige en ik waar overal geweest... In de kèlder en op de vliering. En toen ik m’n èige hillemòl rot gezocht ha, zin ik: “Stikt mar vort; ik gò nor bed!”’
Mi die woorde waar Ant hier òngekomme. ’t Gong over hullie èrm buurvrouw die vort ’n bietje van ’t pèdje waar.
’t Waar schón weer; kaauw mar toch ’n èike locht en da kekt veul beeter as die fijftig tinte grijs locht van de leste daag. Ant is hier wir dur ’t huis weeze wèstere en dan nèijt onze Klaas d’r gaauw ùit. Hij zit mee buite mi unnen dikke jas òn in ’n wendvreij huukske ’n buukske te leeze en hij hi daor al ’n arig bruin klurke opgeloope.
Ant ha vandemèirge nog ’n aander akelijk verhaal. Hulliej buurvrouwke van bekant neegentig gi smèires alt heur hundje ùitlaote. Da duu ze hillemòl opgedirkt al vruug rond neegene. Liep ze daor, kwaamp ’r toch innins unne vent mi ’ne revolver op heur af! Alles afgenomme! Ze moes ’t gelijk meegeeve: d’r gaauwe lózzie, d’r ringe, d’r orbèlle en d’r ketting... Ze is d’r òlling van over d’r toere, ochèrm. Da zóiets vort kan gebeure in Vorstenbosch!
Ik zé bleij da’k èiges alleen mar blink heb die allemòl nèp is. Onze Klaas en ikke hebbe bèij unne lózzie van de Kruidvat van veijf euro en die loope z’n best, zó lang ès’t duurt!
’t Is mar ’n kwakkelvurjaor. Wend, hagel, reegen en zon; ècht april.
We hen al wir ’n begraffenis meegemakt. Deeze keer waar ’t in de groote próttestantse kerk in D’n Bosch. Rien waar unne geziene mins die alt vriendelijk waar en vur alleman klaor ston en ’t waar d’r kèijdruk in de kerk. Wèllie han nog ’n plòtske aachteròn. D’n dienst waar sober mar goewd. De weduwe spraak prachtig over d’re mins mi wèrmte en gevuul en dochter Ingrid vertelde vol liefde over vòdders. Onze Klaas en ikke vonnen ’t knap da zèllie da òndùrfde. Ik zin nòdderhand teege munne mins: ‘zódde gé da vur men zoo ok doen?’ ‘Natuurlijk nie,’ zuchtte-n-ie, ‘ik zal da noit kunne...’ Ik von da schón, want ik weet da onze Klaas nogal ‘geëmotioneerd’ kan rake. Mooi da-t-ie da nou al toegaaf... Toen bromde-n-ie innins: ‘as ’t zó wijd is mi aow, ben ik ’r al lang nie mer.’
D’r volgde ’n prachtige koffietoffel bé de Witte boerdereij en de weergode ware Riene en Willemiene gunstig gezind. ’t Wier bizunder gemoedelijk en goewd in ’t zunneke daor bé hullie! We zage wir zóveul buurtzaam minse da we ted te kort kwame. ’t Moet de femilie tróst gegeeve hebbe, te weete dè Rien ’t zoo zeeker gewild zó hebbe.
Te zòtterdag zen hier b’ons vier fotograve mi unne kwak apparatuur geweest. Zullie zen portrètfoto’s van men komme make. Ze kieke d’r oogen ùit. Zónnen hoop gefrutsel van schildereije, bildjes, buukskes, plòtjes, pùtjes, pènnekes en pènseele..!
Toen ze bekomme ware, begosse ze mee en schote zóveul kirres menne kop van alle kaante, da onze Klaas nò afloop, toen alleman weg waar, greens: ‘da gé da toch veele kunt!’ ‘Ja hèndig,’ riep ik, ‘gé zet sjeloers da ze aow nie gevraogd hen!’ D’n onze schudde z’ne kop.
As ze strakke afgedrukt zen, kreijg ik ’r zóveul a’k wil en dan zal d’r toch lichelijk een bé zitte wor ik fesoenlijk opstò. Die is dan mee geschikt vur men bidprèntje...

geschreven door: Bèt van Klaasse