Bèt van Klaasse 2017

Vanalles

2017 - nummer 19

BètKl’t Is krèk of de daag steeds gauwer um gòn as ge ouwer wordt. Of hen wèllie da alleen mar? Dees week vloeg vur ons wir vurbé in ‘no time’. Te zondeg dinne we op de fiets nor Ante en Tiene. ’t Liek mooi, mar ’t wèijde verrèkkes en dan is zón illektrieke fiets toch ’n schón ùitvinding! Anders han we’t noit gekunne teege dieje wend in dur de Haffert.
De zon schien prachtig bé hullie in d’n hof en Ant, d’n optimist, ha de toffel buiten opgehòld! En witte wa!? Ze ha groot gelijk, want we hen daor toch lèkker in de zon zitte geniete! Ze ha ok zó veul verschilleg eetesgrèij vur d’n dag gehòld da’t ècht ’n fist waar.
‘Hedde gullie temiddeg wa te doen?’ vroeg ze, ‘anders kosse we mi z’n vierre wel ’s mooi ’n èndje gòn fietse.’Nou daor han wij wel orre nor en zoodoende dinne we dur Heezik en de Steeg nor Gimmende en de Dommel. Wa is da landschap bé de Hoibrug toch ’n prachtig stuk natuur! We drùlde langs Zeegewèrp trug richting D’n Dunge. Nò zón firteg kielemeeter zate we op ’t terras bé Keesjes en han volop plezier. Wij zaat daor veul vrolijk volk bé mekare! Ik ha zat te keijke en umda wèllie dik hard moesse laache han we èiges ok veul bekeijks.
’t Waar van korten duur mi da mooi weer, want te mòndeg waar ’t wir reegenèchtig. We kosse bé Uje mèrt nie buite zitte. Onzen aauwe maot Harrie zaat al in ’t Kaffee en kiek mi ’n muug snuutje de wirreld in.’t Waar niks wèrd, zuchtte-n-ie. Hij is 93 en wij veijnen ’t dapper da-t-ie kùmt. Hopelijk trekt z’n gezondhèid bé, want we hen gèires mi hum te doen.
Onze Klaas hegget vort te veul mi onzen hof. As ie fekes gespaoid hi, kùmt ie kaol bezwit binne geheege en dan verschiet ik ’r vort af. Hij hi ’n ketier nóddig um op òjem te komme. Hij moet ’t mar vort òn Tiene overlaote. ‘Mar die kunde alles nie laote doen,’ verweert d’n onze z’n èige, ‘hij kan gin tulp van unnen brannittel onderschèije.’
Mi onze Klaas is’t nie alles. Vurgende week, toen ons klèinkeijnd van twee waar weeze lozjeere, waar ie saoves ok kèijkepot. Hij heeget ’r wel vur over, want we hen zó van dieje klèine genote! Die klètst de orre van oewe kop. Ze lust van ’t hil vèrke en ze slupt as unne groote.
Wij vuule wel da we vort aauw minse zen, mar we zen d’r nog en kunnen ons èige nog behèlpe. Da klèin bleij dingeske kùmt gereegeld tussen ’t speule deur efkes bé d’n onze hange en zi: ‘Opa, doe jij boekje voorleeze?’ Nou dan smelt d’n onze.
Hij ister mi dur hil Mirroi geloope en ze hi alle speultoestelle gehad. Ze hi wegkrùiperke gespuld en as ’t te lang duurt vur ze gevonde wier, riep ze ‘Hajoo!’, want ze kan de l nog nie goewd zegge.
Ik ben ok wir nor de kapper geweest. ’t Mèidje da bé kapsalon Lambère werkt en men haor duu, vertelde da ze ’t ha ùitgemakt mi heure vreijer en da ze dùrrum van hullie moeder ’n hundje ha gekreege. Ze liet ’t mee zien op heur mobieltje. ‘Knap beesje,’ zin ik gemènd. ‘Ja,’ waar de reaksie, ‘m’ne vriend waar ok unne knappe.’ ‘Van ’n schón toffel itte noit allinnig,’ laachde-n-ik. Dùrrum ha ze’t ok ùitgemakt, zin ze.

geschreven door: Bèt van Klaasse

Cornelia2017 19 400