2017 - nummer 20

Zoo af en toe gòn wèllie mi Ante en Tiene d’r ’n por daag tussenùit. Ant kekt alted nor mooi ònbiejinge en ze hatter een gevonde in Noordwijkerhout. Da wier ’n por mònd geleeje geboekt. Wij dinne d’r vurrige week mi vierren op af. De fietse mee, want loope kunne we nie wijd mer. Tien duu krèk of ie nog ’ne jonge God is, mar daor begint ok sleet op te komme. ’t Bliek ’n hotèl te zen in ’n aauw seminarie klóster. De klokketórre ston d’r nog. D’r ware tènnisbaone, ’n zwembad mi sauna en van alles bé. We kosse ons fietse kwijt in ’n overdekte rùimte mi oplaoiplòtse.
’t Waar d’r goewd van eete en drinke en smèires wieste nie wa ge op oew burd zót laoie, zoveul lèkker grèij waar d’r. ’t Wèrm eete saoves waar ok gewèldig.
We dinne d’n uursten dag al zón firteg kielemeeter dur de bollevèlde. Wa’n klurrefist! Onze Klaas moes gereegeld stoppe um foto’s te make. Tien riep dan gemakzuchtig: ‘gé stuurt ze strakke wel nor men.’ We reejen ok ’n stuk langs de zee nor Katwijk um daor op ’n terras òn ’n drènkse te gaon. ’t Zunneke waar ons goewdgezind en kwaamp ons zitje opwèrme.
De twidden dag waar ’t kaauw, mar dreug en daormi moesse we al tevreeje zen, zin d’n onze. Op de fiets Lisse in. Wijerop langs de Keukenhof. Wa’n gèkkehuis van auto’s en busse, zó wijd as ge keijke kost! Bleij da we daor nie heene hoefde. Wij han klurre zat op de ope vèlde in de umgeeving. Zóveul terande tulpe, hyacinthe en blaow drùifkes... De narcisse waren ùitgebloeid.
Sòtterdags wier ’t weer zó prachtig da’t wel unnen dag mi’n gaauwe rèndje moes worre. We stapte vruug op de fiets vur de groote duineroute nor Zandvoort. Firteg kielemeeter tusse tal van tinte gruun en hèlderwitte zandpanne. De zon op de rug onder ’n èike locht! Jonge, wa genote we! In Zandvoort ginge we op ’n terras de prachtigen tocht zitte roeme. Um vier uure han we de afsluiting afgesproke bé ’t visrestaurant van Simonis in Scheveninge. Precies op ted ware we bé de visafslag en daor zaat onze jongste zoon mi ons klènste mèidje, ons Charlotje! We ate vèrsen herring en alterand lèkker visgrèij. De klèinste staal de sjoo; ze aat as unne spaojer van de kibbeling en liet ons weete da’t ‘lekker warm visje’ waar.
Toen we saoves thuiskwame en op de bank nerplofte, ware we de kunning te rijk mi onze vurbeijen ùitstap.
Zondagmèrge stonne we vruug op, want we moesse d’n uurste zondag in mèij in de Sint Jan zen en da wir gòn viere mi thee en unne sjekladenbol. We troffen ’r ons vriende van vruuger en han buurt zat.
Ik waar afgeloope week nog bé kapper Lambère. Daor gonk ’t over ‘exorcisme’, ’t duvel ùitdreijve dur ’t gistelijk. Ik zin mar nie da onze Klaas ha gegreenze da de kerk trug nor de Middeleeuwe din en da de Inquisitie trug zó komme èn de heksejacht... ‘En dan moete gé ùitkeijke’ ha munne mins geroepe, de klippel! De miste klante vonnen ’t groote kwats. De kapper zin da hij vruuger op de kappersschool geleerd ha um noit over póllitiek of religie te praote. ‘Moegde’t wel over seks hebbe?’ hùrkte-n-ik strant. Da waar geoorloofd. D’r zate wa aauw kèirels te waachte um geknipt te worre en ik vroeg streijlijk: ‘Witte gellie nog wa da is?’

geschreven door: Bèt van Klaasse