2017 - nummer 21
Hedde gellie moederdag ok goewd durstaon? Wij ware verzocht op ’n wèrm eetgebeure bé ons Mrietje en zoo mi unne kwak volk òn toffel waar da lèkker en heel gezellig.
Smèires ware we nog nor de Sint Jan gedaon vanweeges de mèijmònd. Ons Charlotje van twee han we ’n por daag te lozjeere en die han we meegenommen op beevert. Ze ha bé de Zuujte Moeder al ’n por karskes meuge brande en da waar heel goewd besteed. As belooning kreeg ze unnen halve sjekladenbol bé de Silva op de Parade en da liet ze d’r èige smake, mar toen al de kerkklokke innins begosse te lùie en ok nog de guld mi veul tromgeroffel de kerk ùitkwaamp, vielen innins de traone over d’r rooi wèngskes en wó ze weg.
Vandaag is ze wir hier en ze bestelde al mee unnen bóttram mi kees en ’n burdje èrdbizzeme. ’t Jong kan zó goewd eete en hi van die lèkker malse billekes! Ze noemt ze zèlf ‘dikke bi-je’, want ze kan de ‘l’ nog nie zegge. Onze Klaas is d’r wir mi weeze wandele dur de Kneindebuskes. De klèine klètst òn een stuk deur en opa geniet van heur. ‘Die maak ’t wel,’ mènt d’n onze, ‘die is zó slim as unne mins. Da zal ze wel van men hebbe...’ Op zónne kwats reageer ik nog nie mer.
Wij hen vandaag wel unne zwaoren dag gehad. Um half neege stonne Ant en Tien hier al op de stoep. Ze zón ons schuur komme schón make. D’r waar in gin tien jaor mer iets òn gedaon. Ge kost nie mer gaon of staon van de rotzooi. Drie kreuges zand en leeg note hi ’t maansvolk d’r ùitgekroie. Die note zen nie die groote van ons èige, mar ammòl vruchte van ’n maot klèinder. Ons buure hen ok unne notenboom en de maos hen die gelijk nor ons schuur geslèpt en daor opgeëete. Van al ’t lappe- en pepeiergrèij hen ze neste gemakt. En Tien mar foetere en ons ùitschèine vur ‘rommelkonte’. Gelijk hi-t-ie. We hen zakke vol troep weggeslèpt en da moet de neij week òn de straot gezet worre. We zen nog bé lange nie klaor, mar ’t èrgste is wel gerùimd.
‘Hoe meer plòts da ge het,’ greens onze Klaas, ‘hoe meer rotzooi ge bewaort.’ Hij zi alt da’t men schuld is en da’s zeeker waor, mar zèlf kan ie ok nerres af schèije.
‘Da kan nog wa worre as gellie nor ’t verzùrgingstehuis moet,’ riep Ant. ‘Ik bleijf hier wone,’ zin onze Klaas, want ik huur wel ’n schón jong meid in vur dag en naacht die ons af kùmt schrobbe en ’t eete laote we thuis komme en dan make we zóveul troep as we zelf wille en d’n hof laote we krek heene groeie zoowas de natuur da getèijd hi. ‘En wie zal da betaole?’ zong Tien. ‘Wij èiges natuurlijk. We gòn ons huis opeete, want de jong wille d’r toch nie wone. Zón tehuis kost vort zó veul en dan zitte nog mar op zón klótkèimerke te koekeloere. Nee, wij doen ’t krek as onzen aauwe kammeraod in Uje. In de neegentig en nog zit ie op dezèlfde plòts mooi op z’n èige. Alle weeke aander jong vrouwvolk da hum af kùmt soppe! Goei vurrùitzichte,’ mènt onze Klaas.
geschreven door: Bèt van Klaasse
