2017 - nummer 22

Ik heb me van de week toch unne smak gemakt! D’n onze waar d’r gruwelijk van verschote. ’t Waar in de griebelgraow van d’n aovend en ik ha ùit zuinighèidsoverweeginge de lamp in de hal nie òngedaon. Misschien moes ’t daor ok donker bleijve umda’t ongedierte nie binne moog komme, want de vurdeur ston ope. ’t Waar buite zó lèkker zaacht. Nou ha’k buite gezeete en de kusses ùit de zommerstuul mee nor binne genomme, zóda d’r de vogels nie op kosse scheijte, want da’s al te dik gebeurd hier. Innins docht ik ’r òn da’k nog wa moes schreijve, dus gaauw papier ùit onze Klaas z’n werkkamer haole en wa denkte!? Duikel ik toch over die rotkusses en knal mi gewèld teege d’n deursteijl... Da zaag d’r ùit! Ik waar efkes van de kaart. Hil m’ne kop onder ’t bloewd; ’t spoet d’r ùit. ’t Bloewd liep in m’n ooge en over m’n neus en zaag niks mer. Ikke onze Klaas geroepe. Die riep mee: ‘wa hedde nou toch klaor gemakt!’ en begos te bèlle. D’n dokterspost, mar daor kregde um neegen uure saoves allennig ’t antwoordapperaat mi da liegmenu: ‘Om u nog beter te kunnen helpen...’ Hij bèlde nor de spoedeisende hulp in D’n Bosch. Ok daor komde uurst nog in zón sakkers menu. Eindelijk ha-t-ie ’n leevende stem òn de lijn. ‘Wat is de gelaatskleur van uw vrouw?’ ‘Rood,’ zin ie, want alles zaat onder ’t bloewd. Ze wón de ziekewage sture, mar da ha ik liever nie. ‘Nee, de buurt zal wel denke en al die vraoge nòdderhand...’ Wij same nor D’n Bosch. D’n onze ha nog gaauw ons Mrietje gebèld en potdomme die ston bé’t ziekenhuis ons al op te waachte! Da von ik toch wel heel schón. In de wachtkamer zaat wel zón twentig man. Ik hiel twee bloerige handdoeke op m’ne kop en d’r zaat veul bloewd op m’n gezicht. Allennig m’n ooge han nog ’n por blaowgevèrfde luike. Die ha’s smèires èiges nog geschilderd. Toen alleman onze kant op keek, riep onze Klaas: ‘Nee, ik heb niks gedaon!’ ‘Da zegge ze allemòl,’ riep ’r iemes trug. Ik ha niks te misse, mar ik leefde toch al wir ’n bietje op. D’n tillevizie ston op ’t songfestival, mar die zó dalek zeeker nor Ajax’ halve finale gaon. Wij han òn gin van bèije nog bódschap. Nò ’n uurke waachte wiere we opgeroepe en mooge mee mi dokter Eurlings, unne jonge vriendeleke gast, die de wond schón makte en men ’n tetanusspuit gaaf. ‘’t Valt mee, denk ik,’ stelde d’n dokter vaast. ‘Geen last van hoofdpijn, duizeling, misselijkheid?’ Nee, daor kos ik nie over klage. ‘Nee hèrseschudding zal d’r nie in zitte,’ riep onze Klaas streijlijk. ‘Dan knip ik de wond vrij en ga ik die dichtplakken.’ Ik liet m’n èige dus wir lijme. Ik heb aachteraf nog ’n bietje laast van m’nen èrm en ik maag in gin daag onder d’n does, mar da gif niks, want ik waar nèt smèires nog nor de kapper geweest. ‘En mi die rooi haor hoefde vurloopig niks op oewe kop te zette,’ mènde onze Klaas. Daor waar ik ’t niks mi ins. Ik von wel da’k Lambère moes laote weete da’k tot m’n spijt ’n por kirres in de kapsalon moes overslaon. En wa denkte!? Kreijg ik van m’ne kwaffeur toch ’n prachtig blomboekèt mi ingeweeve damestas! Die tas is wel zó bizunder; daormi kregde automaties schón kumkes op de kaast...

geschreven door: Bèt van Klaasse