2017 - nummer 26

Waar ùlliejen hof ok zó kaol verdreugd? B’ons hinge de blomme en gruuntes d’r de leste daag vort slap bé. ‘Nou,’ zin ik teegen onze Klaas, ‘as d’r nie gaauw unne kwak reegen velt, dan geuget hier gelijk nor de kloote. D’r viel gelukkig ’n bùike en ik zaag ons bizzumme, kroesele, kirse en aander hofgrèij wir grif wa bekomme. Wèllie groewze gèires ùit èigen hof; zó rècht van de beum en bosse smaak ’t ammòl veul lèkkerder, mèine wij.
Onderweeges as we ronddrùlle dur Brabants dreeve geniete we driedùbbel van de blomme langs de straotkant. We zien d’r agrimonie mi schón geel tórtse, geel teunisblomme, raos keeskeskrùid en koekoeksblomme. Langs ’t Maximaknaal stòn nog steeds margriete te glorieere tusse kamil en klaproos. Pèirs knopkruid en geele mosterd bloeit daor ok volop. ’t Is ’n arighèid um zoo nor de Maos te toere.
We zate pas van ’t wijds ùitzicht bé de Blaow Sluis in Gewaande te geniete. Een van de moiste terrasjes òn de rivier. Ge ziet ’r alterande plezierbótjes langs komme en ’t zit ’r vol fietsvolk. Neeve ons zaat unne mins z’ne verjeurdag te viere. Hij ha ’n schón wefke en knappe keijnder. Twee zone en ’n dochter. ’t Waar ammòl nòvvenaant in zen gezelschap! De fisteling ha laast van hoikórts, mar liet z’n plezier nie bedèrve. Hij niesde d’r lustig op los. Hatsjie, hatsjee, hoera!
Beneeje òn d’n dijk stonne drie heel duur ope sportwages mi van die kappe die ge mi ’n knùpke dicht kunt doen. Ze hen ze nou ope gelaote. As daor dalek de vogels iets laote valle...
In de volle zon doen wij nò ’n uur of wa wir op huis òn en op de trugweg zien we d’n ooievaarsnest mi jong bé ’t Gemaol. Onze Klaas duu mee van z’n fiets um ’n foto te make.
Saoves moes ie nog optreeje vur de Zonnebloem. Daorvur moes ie mi Henke, z’ne muzikale maot, himmòl nor De Rijp in Noord-Holland. Daor guttie dan die minder valide minse ’n por gezellige Brabantse uurkes bezùrge. Hij hagget lang geleeje beloofd, anders ha-t-ie ’t nou mi dees heet weer zeeker nie gedaon. Gò daor op oewen aauwen dag mar drie uurre ligge reije vur ge òn ’t wèrk kunt...

Ik din teege d’n aovend nog efkes nor de Poeling vur ’n bèkske. Daor zitte zó gezellig in de laote zon en daor hedde nog lichelijk goeie praot.
Ik zaat te keijke nor de aander terrasplèkkers. D’r zaat ’n stel da opviel; hij ’n knap schriel mènneke en zé ’n dikke magochel. Ik zé èiges ok nie van de dunste, mar hier kos ik nog hèndig in. Ze bestelde bèij friet mi ribkes. Zé aat mi ’n vaart azzof d’r leeve d’r van afhing en daornao snaaide ze ok nog alle kirres wa van zen burd. Gin wonder da de gewichsverhoudinge zoo lage...
Ik moes denke òn ’n vruuger stel bé ons in Mirroi. Daor han we dik schik mi. Hij waar ok zón klèin feijn mènneke en zé waar raow en massief, mar ’n goei mins. Ze vroege hum wel ’s oit: ‘Franske, hoe is da nou mi zón zwaor vrouw?’ ‘Och,’ waar ’t antwoord dreugweg, ‘in de zommer lig ik in de schadoew en in de winter teegen ’n wèrm kachel.’

geschreven door: Bèt van Klaasse