2017 - nummer 28
Tien òn de tillefoon: ‘Ons buurmèiske ha ’n knipperlichtrelasie. Dan waar’t wit en dan wir ùit. De aauw lùi ware da gedonder vort zó bùi en zage dieje vreijer van heur nie mer zitte. ‘As gé dieje flapdrol vurgoewd vaarwèl zegt, dan kregde gé dieje puppy die ge alt al gewild het,’ beloofde onze buurman. En nou zit Nikky daor mi ’n hundje da smoorverliefd op heur is…’ ’t Waar goewd bedoeld, mar ’t viel hier verkeerd, want d’r waar iets mi onze Nillus… Ons zwart-wit boerefùkske, da onze Klaas tien jaor geleeje van ons Mrietje gekreegen hi, toen ie mi pesjoen gonk.. Hij waar zó ònhankelijk en traow. Alle daag din d’n onze ’n rundje mi ons hundje. Vruuger mistal op de fiets mar de leste jorre han ze d’re vaaste ronde dur de Kneijndebuskes. As d’n onze smèires òn de laote kant waar, sprong d’n hond nijdig teege de aachterdeur azzof ie zegge wó: ‘wor blefde toch!’ Ja, want onze Nillus waar nog ’n aauwverwetst waakhundje da buite sliep. Hij ha twee slaopplòtse en kos kieze. Hij knaauwde wel op alles wa los en vaast zaat. De kunstbotte die we vur hum meebrochte, ware nie besteed. Die begroef ie gaauw. Hij ha plòts en gerief zat, mar toch hi-t-ie verschèije stuul, durre en pórtjes kapotgebeete. Hij makte-n-’t soms flaow, mar ik wier van da hundje bleij. As ik buitekwaamp, sprong ie alle kirres ’n gat in de locht en hij bleef ònsteekelijk vrolijk. As ie mi onze Klaas mee moeg nor ’t dùrp, danste-n-ie onderweeges neeve zen fiets. Dik viet ie d’n honderiem in z’ne bèk en dan moes ie efkes laote zien, hoe hard ie kos trekke… Da wier de lesten ted wel minder. Hij begos gauwer te heijgen en somteds moes m’ne mins stoppe um ’m op aojem te laote komme. De tochte nor Sèldensate wiere afgeschaft en daor kwaamp ie toch zó gèires. Norgelang ie ouwer wier, kreeg ie meer schrik van dinger die hèrrie makte. As onzen buurman z’ne mooter startte, vluchtte ie nor z’n binneplòts, as de jong neeven ons unnen bal teege de muur schupte, kwaamp ie bé men gekrope azzof ie zegge wó: ‘gé zùrgt toch da men niks overkùmt.’ ’t Èrgste ware vuurwèrk en onweer. Daor wier ie op ’t lest vort kèijgèk van. Hij rende panies dur d’n hof en begos te hyperventileere. Afgeloopen donderdag waar dus ’n verschrikking vur hum. ’t Waar zoo da wij nor de ‘vernissage’ moesse van de tentoonstelling van de schildereije van Nico van Dorre in ’t clubhuis van de Heezikse voetbalclub op Droevendaal. (Zeeker de moeite wèrd!) ’t Waar d’r gezellig en nò de offisjeel opening waar d’r goewd gezùrgd, mar ’t begos buite zwaor te betrekke. Innins sloeg d’n inne wirlicht d’n andere nao en ’t donderde en reegende da heure en zien vergong! Wij moesse rap nor huis, nor onzen hond. Amper in d’n auto viel d’r zónnen harde klap da’t erres in Heezik wel raak moes zen. Thuis ston de port ope. De grèndel waar half los geknaauwd en onze Nillus waar nerres te bekenne. ’t Reegende da’t goot en wij ware bleij da we binne ware. Saanderdaags gonk ik op zuuk. Ik vond ons hundje weggekrope in d’n donkersten hoek van ons garaazje. Daor laag ie… Dood! Gestùrve van de schrik, ochèrm. We misse onze vriendelijke waker. Ik denk nie da wij unne neije Nillus nog overleeve…
geschreven door: Bèt van Klaasse
