2017 - nummer 32
As ge vort op onzen aauwer zet, dan beginde overal wa te mekeere. M’n linkse been din van de week innins verrèkkes zeer; bé iederen tree schoot de péijn dur m’n lijf en dan komde d’r aachter da ge ok in oew èige huis al hil wa aflópt. Ik ben nou ’n bietje òngepaast òn m’ne mins, zoogezeed. Onze Klaas hompert ok gereegeld dur d’n hèrd…
De zòtterigemèirege kwaamp ons klèinkeijnd Charlotje van twee efkes op bezuuk mi heuren ‘dunnen’ Heziksen opa Nico. ’t Is zón gezellig klètsding een en ze prót as unne groote. D’r waar unne witte vlinder rond òn ’t dartele dur d’n hof en ze riep: ‘Kijk oma, ’n witte kooltje!’
‘Ja, da’s ’n koolwitje,’ verbeeterde ik, mar ik von da ‘witte kooltje’ eigelijk moier. Lotje lupt hier gèire rond dur ons huis en da’s loogies, want da kan ze in Den Haag nie in da bovehuis van hullie. Ik ha ’n kleurig bruukske vur heur gekocht, mar ze bekiek ’t en keurde-n-’t mee af: ‘veels te groot, oma!’
Swoenzes gonk ik wir nor kapsalon Lambère um m’n haor te laote doewn en daor hurde alt wa. ‘B’ons in de straot gi d’r ’n stelleke nog ècht traowe! Da’s schenbaar al vort ’n bietje ùit de módde, mar vur hullie nie. De mis is um half elf en ’t zal d’r wel druk worre,’ ha m’ne kapper gezeed, ‘want ’t is iets aparts.’ Daor makte-n-ie men nijschierrig en ik zin: ‘Oo ja?’
‘D’n bruidegom is achttien en de bruid achtendèrtig! Da’s toch nie alle daag òn de orde. Zé is juffrouw op de Balkumse school en hij hi vruuger nog bé heur in de uurste klas gezeete en as klèin mènneke ha-t-ie al gezeed: “as ik lòtter groot ben, traow ik mi aow, juffrouw!” nou gi-t-ie ’t waor make, ok nog!’ Hij ha z’n haor hier laote béknippe en Lambère ha geïnformeerd hoe hij ze òn mekare ware gerakt. ‘Nou,’ waar ’t antwoord, ‘onze vòdder ha gezeed: “jonge, op ’n aauw fiets mótte ’t leere” en da waar unne goeie raod. Kek mar nor dieje neije prizzidènt van Frankrijk, die hi da ok gedaon. Ge zult nou zien da ik ’t ok nog wijd schup in dees wirreld.’ Ik waar, da snapte lichelijk wel, toch efkes nor ’t bruidspaar weeze keijke toen ze de kerk in dinne. ’t Mót gezeed: die aauw fiets zaag ’r nog heel goewd gepoetst ùit!
Wa kunde toch laast hebbe van oew èige lijf! ’n Ontstoke slijmbeurs in m’n links been zit men d’n hillen ted te pèste. Ik heb van d’n dokter ’n spuit en de bódschap gekreege da’k vier weeke nie mag fietse en da’s èrg. Want we hen al vier prachtige tochte af moete zegge en onze Klaas is daordur himmòl ùit z’nen doen. We probeere d’r mar ’t beste af te make. Van de week gonk ik mi d’n auto nor De Prins en onze Klaas kùmt dan mi de fiets. Wij hen daor bé die gezellige Prins alt ònspraak zat.
Wa he’k toch genooi van Ante. Nog zón hèl veeg! Ze kùmt hier ons huis stofzuige, de stoepe veege en ze duu alterande karwèije die ik èiges nie kan. Wij hen goei buurlùi ok. Die hen vur ons ’n versleete toffel, unne kwak aauw stuul en aander rotzooi op hulliejen ònhanger nor de stort gebrocht! Al die minse hen d’n himmel verdiend. Nou mar hope da-t-ie ok ècht besti.
geschreven door: Bèt van Klaasse
