Hoera, m’n been duuget wir! De zondaggemèirge riep ik teegen onze Klaas: D’r ùt, d’r ùt, want ’t is schón weer en hòlt m’n fiets mar van stal, want we doen weg vurdatter iemes in de kraom kùmt schijte.’ Ik genoot driedùbbel, want nò al da thuiszitte waar ik wel òn wa natuur toe. We rieje lèkker dur ’t zunneke nor Rósmòlle en streeke neer bé ’t Vosje. Daor zitte alt lèkker in de mèirgezon en op diejen Driesprong hedde zat um te bekeijke. We ware minder te spreeken over ’t twaalfuurtje, want da waar innins nie mer mi die lèkker broodjes. Reinaart ha d’r gewoon ’n snee mik vur in de plòts geleed en da is gin vurrùitgang. Umda’t zón allemachtig naozommerweer waar, dinne we op ons fiets nor D’n Dunge um daor bé Keesse op de Poeling alwir vur anker te gaon. D’r zaat unne kwak maansvolk mi d’r racefietspèkske òn; dikke kuite en volop spataoiers… Nou nie krèk sexy; ik laas liever in ’n tijdschrift. We han onzen thee nog nie op, toen onze Klaas hardop docht: ‘As we dalijk ’s ’n ijsje ginge vatte bé ’t Vosje in Ballekum, want ’t is nog zund um mi zón weer thuis te gòn zitte koekstove.’ De wegkante langs de knaal stonne vol blomme en da’s ok ’n arighèid in ’t nòjaor. We zaten in ’t dùrpshart amper òn unnen ijsko, toen d’r unne mins òn onze Klaas vroeg: ‘Kende me nog? Van de school in Rósmòlle, van de klas van Sjannie Riswick?’ Hij en z’n vrouwke kwamen efkes bé ons zitte en we han mee praot zat. Onze Klaas moes bekenne da-t-ie de naam nie mer wies, mar hij raoide wel da-t-ie ùit Nuland kwaam. ‘Gé het men heel goewd Engels geleerd,’ zin Ad, want zoo hiette-n-ie, ‘wij waren in Benidorm en daor zen veul Engelse kruugskes. Ik ha zitte buurte mi ’nen Engelsman en die wó weete ùit wèlken hoek van Engeland ik kwaam!’ Da din onze Klaas goewd, da begrepte. Toen we tevreeje trugdrùlde nor Mirroi waar ’t schón weer nog nie op en ik hurde m’ne mins zegge: ‘As we nou ’s mooi in de zon bé de Driezeeg ’n lèkker burdje nassi gonge vatte. Dan hen we deeze zondag pas ècht eer òn gedaon.’ Zoo gezeed, zoo gedaon. Dur de leste zonnestraole dinne we voldaon op huis òn. ’t Vuulde of we ’n òlling week op vekansie ware geweest!
Bé ‘Pauw’ kwaamp unne professor die ’t over ‘Geluk’ ha. Da kwaamp oe ònwèije, zin ie. D’r ston te zondag gin wend, mar wij han ‘geluk’ zat gehad. D’r kwaamp in da programma ok ’n goei Bèlze schreijfster. Ze kwaam over heur neijste boek vertelle. Ze waar as jong dur d’r èige vòdder misbrùikt en daor ha ze veul mi geleeje. Wa he’k toch geboft mi men vòdder, docht ik. Die leerde men loope, fietse, schòtse en danse! Hij bouwde tènte van aauw zèil en we schote same mi ’n aauw buks op ’n schietscheijf in onzen hof. Hij ha heel druk te werke, mar elke vreij minuut besteejde hij òn men! Trouws onze Klaas ha ok al zónne fijne vòdder. Die hagget ok veulste druk, mar die din toch alles vur z’n jong. Hij makte vliegers, proppeschieters, spanbooge, en klompe en fietse as ze kapot ware…Wij zón nie wille raole mi de jeugd van vandaag d’n dag. As ge da jong grèij toch ziet; ze leeve mi ’n apperaat in d’r haand en van die doppe in d’r orre. Zoo fietse ze ok rond, keijke allennig nor da rotding. Ze zien niks van de natuur, heure gin veugelkes en zien gin gevaor.

geschreven door: Bèt van Klaasse