2017 - nummer 45
Martine, de dochter van Noor, ha ons verzocht op ’n suupke en breujkes in heur neij wónning in Amsterdam vanweeges de tachentigste verjeurdag van heur overleeje moeder. Noor waar ’n goei vriendin van men. Onze Klaas kos nie mee, want hij moes op woenzeg op de keijnder paasse van ons Mrietje. Zódoende vertrok ik allinnig mi d’n trein. Nou, da waar al ’n hil begènkenis en as ge vort zó wèinig van de spoorweg gebrùik makt, hedde d’r eigelijk gin èrg in hoe lillijk da ons laand oogt vanùit de treinrumkes. Overal beton, beton en nog meer graowe beton. Van die gruwelijk hoog woontorres en fabrieke… Hier en daor liep nog ’n koe buite, mar van ’n romanties idyllies ùitzicht waar nerres sprake.
In Amsterdam stikte-n-’t van ’t volk in alle tinte bruin. Ik vuulde m’n èige niks op m’n gemak en hiel m’n tas heel dicht teege munnen boezem òn. Op den Dam waar unne kermis òn de gang; ge vergingt ’r van de hèrrie. Ik vond ’n plòtske vur ’n bèkske thee bé de groote kerk. Innins kwaamp de zon d’r flink deur en ik zaat lèkker te soeze. Kùmt daor toch innins de bruur van Nore mi z’n vrouw òn! Ze kwame bé men zitte en we han buurt zat. We hen daor d’n hille middeg aauw herinneringen op zitte haole! Um vier uure moese we op ons afspraak zen. Per taxi ware we d’r zoo. Martine is een van de dirrekteure van ’t Rijksmuzeum en hi unne nie onbemiddelde mins getraowd: Adriaan. Hij is ok nog unne knapperd, dus zé is wel mi d’r kuntje in de botter gevalle. Hullie huis waar ùit de dèrtiger jorre en laag op ’n prachtig stuk grond òn ’t wòtter van de Amstel. D’r laag unnen boot van d’r èigen òn de steiger, drie schón terrashuukskes… ’t Kos nie op! We kriege unne keijktoer dur ’t huis en ik gonk d’r heel gruts op da d’r ’n ollievèrfportrèt van Martine as klèin durske hong da ik gemakt ha en twee wòttervèrfkes van men ware zoomar neeve unnen èchte Alma Tadema en ’n ets van Rembrandt terèchte gekomme! Mar goewd da’k lèirze òn ha, anders waar ik neeve m’n schoewn gòn loope.
Toch fijn da’k gegaon waar, want hier in Mirroi is ’t dik mar ’n dooi boel. Ja, van de week waar da nog letterlijk zoo; d’r waar wir ’s ’n begraffenis in ons kerk. Frans waar unnen èchten dùrpsmins geweest; zen vòdder waar vruuger nog dirrekteur van ’t Balkums romfebriek. De jonges Willems ware van die stoer lùi die van alles ondername, wor de gewoon dùrpsjonges nog ginnins nie òn dochte. Zoo ha onze vòdder oit van panlatte ski’s vur hullie gemakt en daor dinne ze mi nor de besneuwde Bedafse bèrge um giens van de hellinge af te suize. Zund da de ski’s aachteraf toch nie van ’t goei hout gesneeje blieke te zen.
Vrouw Willems waar ’n hèl wefke, mar ze kos gin keijnder kreijge, mènde ze. Ze gonk op beevert nor Sint Anna en da ha geholpe! D’n inne nò d’n andere wier geborre; allemòl jonges en een mèidje. ‘Ge zult trugmoete nor Molenschot Nèlla en nou um te bidde vur ’n slùtje!’ ha d’n buurman gezeed.
Schón da d’r op ’t èind van de mis ok nog goei Brabants ùit de buurt te heure waar!
geschreven door: Bèt van Klaasse
