2017 - nummer 46

Vurgende week bèlde ’n vriendin op da ze in Italië unne mins ha getroffe die unne fan van men waar en of da ze mi hum unne keer op ’n bèkske kos komme. Ik docht mee: da’s unne neije vreijer, want Ria is al jorre weuw.
Giestere kwame ze um twee uurre hier òn en ik zaag al mee da hij gin spissjaal intrèsse ha in vrouwvolk; anders gezeed: hij waar homo en daor kwaamp ie ruiterlijk vur ùit. ’t Waar unne schónne kèirel die de orre van oewe kop klètste. Hij waar kunstemaker en din stintjes beschildere, kaarte make en groote schildereije vèrve. Buurt zat! Vur men ha-t-ie ’n bizunder beschilderd kietelkèike meegebrocht. Hij wónt in D’n Dunge en hiet Wiljo. Vur onze Klaas ha-t-ie ok nog ’n pèkske mi heel schón èigegemakte kaarte bé’m. Ik ha natuurlijk ok ’n kadooke vur hum. Hij noemt z’n èige gèire ‘d’n engeleman’ umda-t-ie veul engeltjes schildert en ik ha ’n brùske da ge op oewe revèr kost zette mi ’n engeltje en daor onderòn bungelt ’n klèin medòllieke mi de Zuujte Moeder d’rop. Krèk iets vur hum, want hij is ok Mariavereerder en hij waar d’r dan ok grif bleij mi. Hij bliek veul van ons af te weete; van men wies ie onderhand meer as ikke èiges!
Ria’s ken ik al vanaf m’n zeuventiende. Wèllie werkte bèij bé de Middestandsbank in D’n Bosch. Ik din da cijferwèrk mar nooi. Ik gonk nie gèire nor m’n wèrk. Al ’t maansvolk wa op ons afdeeling werkte, wies van gèkkighèid nie wa ze doen moesse um bé’t vrouwvolk in de grasie te komme. In de pauze ate wij, vròllie, as ’t kon, onzen bóttram op ’n houtere platje in de zon en dan gonge die maanskèirels umste burt in de plee op d’n bril staon, want dan kosse ze stiekum dur ’t rumke nor ons meide gape… Wèllie han dan ons rokke tot bove de kniejes opgestrupt en soms wel twee knupkes los van ons bloesje! Da waar in die daag heel sexy en gewaogd! We kosse zien da ze op d’n bril han gestaon òn de afdrukke van de schoewn die d’r nog op stonne.
In diejen ted he’k van onze Klaas, toen nog menne vreijer, as uurste Suntereklaoskedoo unne rooie kanten beehaa gehad mi mooi zwarte strikskes en in de midde ’n sleutelke. En d’n onzen ha ’n prachtig gedicht daorbé worrin ie beweerde da hij over da sleutelke gonk en ok nog ’n rezèrve ha. Ik waar d’r zó gruts op da’k ’t mee nor de bank ha genomme en daor moeg iedereen da geschenk bewondere. Wa hen wij daor schik over gehad. Ik denk da da m’n moiste Suntereklaoskedo oit is geweest! Teegesworrig ziede da spul vort overal te koop, mar in onze jongen ted waar da iets heel bizunders. Zwart mi rood ha onze Klaas ùitgezocht, want da ware de klurre van OJC wor hij toen voetbalde…
Nou hurde-n-ik da d’n Dungese Wiljo unne neije vriend zuukt en ik docht da’k ’r inne in de aonbieding ha. Daor moes ie natuurlijk alles af weete.
Toen ze teege zesse op haus òn dinne, zin ie da-t-ie van plan waar kontakt mi hum te zuuke.
Ria en ikke name afscheid en zinne da, as ’t ècht wa wier en ze zón oit wille traowe, da wèllie dan gèire bruidsmèidjes zón wille zen…

geschreven door: Bèt van Klaasse