2018 - week 33

‘B’ons thuis is ’t hillemòl mis,’ klaagde Tien, ‘alleen nog bild.’ ‘Ge zul ’t ’r wel nor gemakt hebbe,’ zin onze Klaas die z’n pappenheimers kent.
Ant kwaamp mee mí ’t antwoord: ‘hij ha wir ’s veulsteveul tripels gevat en dan mènt ie da-t-ie leuk is, mar da pakt dik verkeerd ùit.’ Wijer liet ze ons in ’t ongewisse en da waar nie nor de taand van d’n onze. ‘Ooh, waar ie wir òn ’t vrèile gerakt zeeker?’ Ant reageerde nie.
Tien begos gaauw over de drugt. De boerre klaagde veul en zèllie nie alleen. Ok aauw minse kunne slècht teege de hèt. ‘Daor hen wij gin laast af,’ riep ik, ‘ge mót ’r verstandig mí umgaon en ’t mí dees wèrm daag nie in de blakke zon gòn zuuke. Wij kunnen ’t goewd keere in de schadoew en we hen ’n huis da rontelum in ’t gruun zit en koel blef.’ ‘Ja, gullie zet gelukzakke,’ gaaf Tien toe, ‘mar onze vriend Sjaak die ’n bietje boert onder Roi denkt daor hil anders over. Hij zaat pas te vertelle da d’n ogst op veul plòtse kaol mislukt is. “Ze kunne de mais en de peeje grust onderploege,” zin ie. “En de èipel ok,” hukte ons Ant mee in. “Och, èipel” mènde Sjaak, “da’s gin probleem… Dan eete we toch gewoon ’t hil jaor friet”.’

Onze Klaas vertelde da-t-ie bé ’t vruugere Jachtlust, op de trugweg van Mariaoord, wor ie z’n zieke schónzuster ha opgezocht, ’n geel bord ha gezien mí d’n tekst: ‘Pas op! Eikenprocessierups. Blijf uit de buurt van eikenbomen.’ Da kùmt toch nie slim over as ge wit da d’n hille Veedijk nor Ballekum òn wirskante bezet is dur èikebeum en da ge rèchs langs d’n Èikenbùrgt af fietst, wor vurral èike stòn. Ge vraogt oew èigen af wa de bedoeling van zón bord is. Han ze de weg vur fietsers en voetgangers misschien af moete sluite? ‘Och,’ zuchtte m’ne mins, ‘’t wordt teegesworrig ammòl opgeklopt, mèin ik. Vruuger gonge we as jong riepse zuuke en dan zate we nòdderhand wel ’s oit onder de pukkelkes. “Riepsezaod,” zin ons moeder, “da’s mèrge weg” en ze krieg gelijk. Pas laas ik ’n histeeries stuk over d’n birreklaow. D’r zulle zeeker minse zen die daordur bezeerd zen, mar wij hen die al jorren in d’n hof en we hen d’r noit laast van gehad.’
‘Gullie zet gehard teegen alle kwaole,’ konstateerde Ant, ‘da kùmt umda ge in oew jeugd veul antistoffe het òngemakt.’
‘Over jeugd gesproke,’ viet Tien d’n draod op, ‘wij hen nog aflaote verdiend. Wij moesse alle zondaag nor de kerk, mar we waachtten ’t èind van de mis noit af… Onzen Harrie liet z’n èige flaow valle… en dan droege onze Jo en ikke hum de kerk ùit en ginge we biljèrte bé Oome Willem.’ ‘Oet, da gullie toen de zaak al fleste,’ siste-n-ik, ‘zoo hedde van oew aflaote niks overgehaauwe.’
D’n onze moes innins denke òn wa we nò ’n zondagsmis in D’n Bosch meegemakt han.
D’r kwaamp op de Parade unne mins mí ’n blokflùitje vur d’n dag die alleman liet meezinge. ’t Duurde veijf minuutjes, mar ’t waar onvergeetelijk. Mí ‘Toen hertog Jan kwam vaare,’en ‘the wild rover’ krieg ie alleman mee! Daor waar niks mis mi.
Ik mènde giestere ’n toffel te bestelle bé de Prins. Witte wa’k te heure kreeg! ‘’n Toffel vur veijf kunde nie rizzerveere; ge moet minstes mí zesse zen!’ ‘Wa’ne miskleun; ze hen daor zeeker laast van hogmoedswaanzin,’ greens d’n onze.

geschreven door: Bèt van Klaasse