2018 - week 38

Vandemèirge waar ik ’r al vruug ùit; ik moes ’n MRI scan laote make in D’n Bosch. Ik waar wir ’s gevalle. Deeze keer over unne losse teegel in Uje. Hil m’ne kniej kepot en bloeien as ’n vèrke. Toch mar ’n tetanusspuit gòn haole. Da hoefde nie, want die van vurgend jaor nò munne koprol waar nog gèldig, zin de medicijnman. M’ne knie zaag ’r nie ùit en m’n been wier òlling blaow, mar allee. Ik hoef op mennen aauwer nie mer op sjanternèl. D’n dokter ha me wel durverweeze. Gelukkig waar onze Klaas mee in de weer um men daorheen te reije. Um kwart vur neege moesse we d’r al zen en op da MRI Centrum in ’t Paleiskwartier ware we noit geweest. ’t Waar vlakbé dieje joekel van ’n Rabobank en ’t Paleis van Juustisie. Teggenover ’t Rechte pad, denkelijk de moiste straotnaam in Brabants hoofdstad. D’r waar unne macht jong volk op de been, ammòl onderweeges nor een of aander school.
Ik moes in da apperaat m’n èige twentig minuute lang zó min meugelijk beweege. ‘Da zal vur zón trubbelkont nog ’n hil opgaaf zen,’ ha d’n onze gebromd. ’t Waar ’n rothèrrie, mar ’t vrouwke da ’t mesien bediende, zin nò afloop da’k ’t goewd gedaon ha.
Onzen hof is nò alle drugt wir goedzat bé getrokke. De vogels pikke de appel en de pirre òn en de wespe en heurze komme meegeniete, mar we hen d’r èiges ok al hil wa van op.
Vanaovend gòn we mi Tiene en Ante en ons Ammirrikaanse femilie op de wok in ’t Wape van Rósmòlle. Ik zal mar unne rok mi illestiek òn doen…
Mèirge moete we nor Martjes van Jowe. Die wordt tachentig mar kan nog vur zestig durgaon. ’n Mooi glad snuutje, schón kumkes op de kaast en verzùrgd um dur ’n ringske te haole! Verzocht op d’n eet in De Stuik.
Te zòttereg hi ons beste jeugdvriendin Riet de toffel klaor staon vur de mossele mi Gradjes, Kaatjes en ons.
Zondeg moete we nor Bèrgen op Zoom vur de Brabant Stoet mi eeten en al. De grótst denkbaren optocht van de provincie.
Kommende mòndeg he’k unne kwak eeters die dist op komme. Ons Ammirrikaanse vriende zitte dan al in d’r afscheidsweek. Ik denk da’t èrtsoep, krokètte, herring en sjekladebolle wordt, want daor hen zèllie ’t gruuwelijk op. Die lievelingsgerèchte hen ze gienswijd ok nie. D’r zal hil wa tripel bégegoote moete worre, want Tien is d’r ok bé.
De eemigrante zón gèires langer bleijve, mar de jong kunne ze toch ok wir nie misse.
En over keijnder gesproke: swoenzes is nog alt onzen oppaasdag in Rósmòlle. Mi unne grooten bak eetesgrèij dinne we de leste keer van huis. ’t Is daor vur men mar lastig koke, want ’t hil huishaauwe is veegetaries. D’n oudste heeget hillemòl te pakke en wil niks van dierre mer eete, zèlfs gin hónning… Ge kun ’t ok overdréijve, wánne. We gòn d’r nie mer over in diskussie, mar ik heb daor nog wel verteld da wij as jong op gebied van de kookpot niks in te brenge han en bléij ware da we wèrm eete op ons burd kriege. Ons moeder waachtte gin enkel kommentaar af; ge hat mar te eete wa de pot schafte.
Ik kwaamp bé d’n ònschaf van al m’n eetesgrèij op de mèrt unne aauwe schoolgenoot teege. ‘Hoe geuget ’rmi?’ vroeg ik. ‘Och,’ reageerde Hannus, ‘m’ne kop en m’n voewte zen as van unne jonge vent, mar daor tussenin wónt gin man mer… Nee, al ’t middegrèij is nie veul soeps mer…’ ‘Da’s snèrt!’ docht ik.

geschreven door: Bèt van Klaasse