2018 - week 40

D’n onzen wordt al weeke geplaogd dur ’ne verveelende taand. Drie kirres is ie ’r vur nor d’n Tooreman geweest. Diederik vroeg wor de peijn zaat en hoe èrg ’t waar en of ie laast ha van kaauw en wèrm. Ja, van kaauw haand ha m’ne mins veul laast, mar daor vuulde-n ie niks af òn z’ne zieken taand. Hij ha alted wel mee minder peijn as ie bé d’n tandarts kwaamp. ‘Dan kunne we ’t beste maar meteen weer’n afspraak make,’ zin d’n taandendokter gevat. D’r zó ’n wortelknaalbehandeling gedaon worre, mar toen ie begos te bore, gonk onze Klaas òn’t piepe. De zinnoew waar nie dood; ’t moes erres anders òn ligge. De vulling waar te hog. Onze Klaas waar bleij da de diagnoze wier bijgesteld. Hij ha verwaacht da-t-ie wir òn de verdooving zó moete en unnen halven dag mi ’n stijf bakkus zó moete rondloope. Da viel mee. Mar thuis begos dieje rottaand wir zuutjes op te speule en hij kos d’r nie mi beijte… Toch mar efkes afwaachte en vurloopig allennig mar zaachte dinger eete…
We dinne smiddes nor de Poeling in D’n Dunge want een van de leste zommerdaag waar òngezeed. We kroepen in ’t zunneke bé Keesjes. D’n onze zaat òn thee mi ’n sopkuukske en ikke òn ’n ijsje mi nutjes. Daor kwaamp Hannus innins d’n hoek um en da’s plezierrig want hij hi humor en praot zat. We hen daor toch schik zitte hebbe! Hannus ha al ’n por trappieste saldaot gemakt en lulde of ’t niks kostte. Hij hagget over minse die moeilijke woorde verkeerd ùitsprake. Tot slot glorieerde-n-ie mi ’n verhaal over ’n òngetraowd familielid die prof waar òn de Universiteit van Nijmegen. Ja, dieje mins waar ondertussen al mi emiraat zin ie d’r aachteròn. Onze Klaas verbeeterde vurzichtig: Hannus bedoelde denkelijk ‘emeritaat’. ‘Gos ja,’ drong ’t toen tot ’m deur, ‘daor zaat ik innins al in Dubai!’ Kùmt daor warèmpel ok onzen aauwen tandarts mi z’n vrouw òngeschove! Wij moesse z’n best bébuurte, want we han mekaren al hil efkes nie mer gesproke. Jaap ha veul laast van lullen in d’n hof, zin ie en ie liet ’n foto zien van unne groote stinkzwam. Hij hatter smèires alwir tien ùitgegrave en vroeg òn onze Klaas hoe hij toch van die stinkende ondinger af kos komme. Onze Klaas begriep wel da de Phallus impudicus ’n probleem kos zen, mar hij wies ’r gin middel teege. Hij wies da ’t mycelium van zónne paddestoel heel groot kos worre en da d’r gereegeld op aander plòtse van die stinkers op kosse komme. ‘Ik weet de oplossing,’ flapte Hannus ’r ùit: ‘ùirzalf!’ ‘Kunde die nog erges koope?’ vroeg d’n taandendokter ongeleuvig. ‘Ja zeeker, bé d’n boerrenbond.’ ‘En waor gebrùikte die dan vur?’ ‘Da hèlpt overal teege; allennig moete da nie òn oew ùir smeere, want dan is’t mee op,’ mènde Hans. Zoo kos ie wel wir. We reekenden af en drùlde trug nor Ballekum.
Onderweeges trug overdocht ik da wij de schùrft hen òn minse die mèine te moeten afgeeve op hullie aauwlùi. Lang geleeje zaage we zón umhog gevalle figuur mi Balkumse roots op tillevizie. Hij zette z’n vòdder weg as ’ne krimineel. Wij hebbe dieje mins hil anders gekend. Daor moes ik òn denke toen wij van de week Hannuzze hurden op de Poeling, want hij vertelde zó prachtig en respektvol over hullie vòdder die veul goei dinger din, mar da alt stil hiel. Ik docht toen: daor ha dieje klippel op d’n tillevizie van toen hil wa van kunne leere!

geschreven door: Bèt van Klaasse