Bèt van Klaasse 2018
Licht in de duisternis
2018 - week 51
‘Suntreklaos hi amper z’n kont gekeerd en z’n hakke gelicht of ze goien oe dood mi kèrstgrèij, vurral ok mi kèrstkonsèrte,’ zuchtte d’n onze toen ie de leste Brug deurnaam. ‘’t Lekt wèl wa veul van ’t goei worre, zeeker as Mirroi en Ballekum zóiets ok nog op dezèlfde ted gòn doen…’ Ik denk da onze Klaas hillemòl gelijk hi. We telde zón tien kèrstveurstellinge vol muziek in ons geminte en wa hum ’t minste zint, is natuurlijk da ‘zennen’ aovend hier in Mirroi overlapt wordt dur d’n Dùrpshèrd.
Ik spraak Toone. Hij kwaamp op de fiets bé d’n Boerrenbond òn en klaagde over kaauw haand. ‘Gòh’ zin ik, ‘daor hi onze Klaas ok alt laast af sens ie bloewdverdunners hi.’ En wa bliek nou; Toon moes die pillekes ok vatte. Op de mèrt spraak ik Jèntjes. Die ston op afstand nor d’n baauw van ’t neij middelpunt van Ballekum te keijke. Hij zaat op z’n brummerke en ha gin wante òn. ‘Hedde gé gin kaauw haand?’ wó ik weete. Nee, daor ha Jan wèinig laast af, zin ie en ie trok nog ’s steevig òn z’n sjèkske. We hen Janne van de zommer dik getroffe op z’n vaaste drenkplòts en daor hurde we da -t-ie ’n bietje òn de sukkel waar. ‘Bende wir òlling opgeknapt?’ waar men volgende vraog. ‘Nog nie hillemòl,’ waar ’t antwoord, ‘mar ik zé toch al wir bé Keesse geweest en zonder wante!’ ‘Ja, dan geuget zeeker de goeie kant op...’
Ik din de kaauw in. Onze Klaas duu alle daag nog alles op de fiets, mar de men sti vort op stal. De wend sniej dur m’n snuutje en ik waar bleij da’k thuis en binne waar.
Daor zaat d’n onze te leeze in de neijen Bami. Hij waar d’r goewd over te spreeke. ‘Dees is al de afronding van hullie vijfde jaor! Moete wir ’s keijke wa d’r da mooi ùitzie. Goei foto’s en ammòl artikele die de moeite wèrd zen. Veul veijve deeze keer! Wieste gé da van Tonny’s van Annies?’ Hij hiel ’t blad vur m’n neus en ik zaag de foto’s en ’t verhaal ‘Vijftig tinte grijs’ over ons overbuure. ‘Wa knap van da vrouwke,’ knikte-n-ik. ‘Mar we woone zó kort bé mekare… en van die verschrikkelijke ziektes van hum wiese we niks!’ D’n onze zuchtte: ‘tja, zoo geuget vandaag d’n dag.’
We blaoierde wijer en kwamen ’t verhaal over d’n bioloog en de tarotkaartconsulente teege en ’t verslag van de ontmoeting mi de knappe Eline die van klèinsaf geplaogd is dur kanker, mar dapper durvècht. We hen binne meuge blieke bé Janne in Mirroi en we gòn gruts op ’t boek van de jonge Geert, de pèird van Janne en de bus van Peters en op ’t kaballekumbouterbos op de Westèkkers. Tèinenòn ok nog ’n schón artikel over de bovemisters van Mirroi. ‘Kik, bé Piete hen ons jong nog op school gezeete,’ riep m’ne mins. ‘Moete ’s keijke wa hij d’r nog goewd ùitzie!’ Ik krieg ’t blad hillemòl vur m’n èige alleen, want onze Klaas moes rap òn de veurberèijing van z’n kèrstveurstellinge gòn werke. Fijn da-t-ie da nog kan en duu! B’ons ister gelukkig alted genog te doen in de donker daag. En witte wa onze Klaas ok nog riep vurda-t-ie nor z’n werkkamer din? ‘Ge moest nog mar ’s mèlde da we op de kop af twentig jaor vur De Brug werke. Alle weeke minstes een stukske! Ik geleuf noit da ze daor op de riddaksie iets van in de gater hebbe. ’t Is nog dik ‘pearl for swine’.’
geschreven door: Bèt van Klaasse