2018 - week 52

We hebbe ’n kaoi week aachter de rug, want de oudste bruur van onze Klaas is gestùrve. ’t Waar unnen euwig opgerùimde zieke en we verspeule veul òn hum. We hen ’t al dikker over Gerritte gehad; vurgend jaor krieg ie te heure da-t-ie nog mar enkelde weeke te gaon ha en hij heeget nog bekant ’n hil jaor volgehaauwe. We gonge d’r alle weeke nor toe en ’t waar alted plezierrig. Harrie en Lie kwame dan ok mi d’n taxi, want die zen bèij vort in de neegentig. We zate daor dan alt mi ’n gezelschap mi verstand en humor en han veul schik. We zulle Gerritte heel èrg misse, want hij kos zó schón ùit d’n hoek komme. Gerrit wordt gekremeerd. Vur ie vertrok hi-t-ie nog gevraogd of onze Klaas ’n verhaal over hum wil vertelle bé ’t afscheid. Da verhaal schreijve duu d’n onze gèire. ’t Is vur hum allennig vergimmes moeilijk umda’t geheel nie te lang mag worre. En teegen ’t vurleeze zie m’ne mins gruuwelijk op. ’t Kùmt te kort bé en dan kan de emosie hum grif overvalle. In geval van nood nim ik ’t over, he’k beloofd. ‘Dan reekent ’r mar vast op da ge wir ’t leste woord kregt,’ knikte-n-ie.
Ik moes nog efkes ’n por bódschappe bé d’n bèkker doen en zaag wa daor vur bestellinge worre gedaon vur de kèrstdaag… Jonge jonge, of t’r hillemòl gin prijsbriefke òn te paas kùmt! Wèllie zen thuis mar simpel kèrstvierders. Veul eete kùmt ons al gaauw in de weeg zitte. Vruuger waar da anders… B’ons ware da mee van de koiste daag van ’t hil jaor, mèin ik. Ik waar innigst keind en mi die fistdaag moege d’r gin aander jong komme speule. Wel twee kirres nor de kerk. Thuis zaat ik eigelijk mi twee aauw minse òn toffel. We ate vur de geleegenhèid dèftig in de goei kamer, mar da ha vur men nie gehoeve. Ons moeder waar nie vrolijk, want ze kos twee daag nerres op de koffie en buurte waar ’t liefste wa ze din. Ze ha vur Kèrst smèires ’t goei servies al moete waasse en ’t kristal af moete stoffe en ’t zilver moete poetse… Mi die winterse fistdaag ate wij ossetong. ’t Waar ’n arig gezicht zoowas dieje lap vlis oe op ’n groot burd òn laag te keijke. Onze pap moes daor scheifkes af sneije. Gelukkig luste-n-ik da, want d’r waar niks anders.
Ik moes mi onze vòdder te voewt en nuchter nor de naachtmis en die duurde toch zó ellèndig lang. Bé al dieje wierook viel ik alle jorre flaow en waar dan mee zó misselijk geworre da’k de wèrm worstebreujkes die thuis stonne te waachte, nog nie mer luste.
De kèrstboom waar b’ons ok gin suukses. Ons moeder klaagde over de rotzooi die d’r af kwaamp. D’r ston unnen immer wòtter onder, vur as de karskes brand zón veroorzake. Ja, da ware nog èchte! Van die gedrèijde klurrige karskes die in ’n kneijperke paaste. Mar as ze mi de lucifèr òngemakt ware, gonge ze gerdimme alted scheef hange. Ge kunt nie geleuve hoe gevorlijk da waar.
Teegesworrig zette wij mar ginnen boom mer, want ’t is toch al zó kreemerig in ons woonkamer da we ’t mar doen mi wa blomme in ’n vaasje (en da hen we nie van Rutte!).
We komme wel mi ons keijnder en klèinkeijnder ammel bé mekare en da is wijdùit ’t schónste van gelijk!

Allee, ’n zalig kèrstfist en op nor ’n heel goei jaor.

geschreven door: Bèt van Klaasse