2018 - week 5
We ware nor de veijfenvirtegste Zeeverdursaovend geweest in Den Dùrpshèrd. ’t Programma hiette dees jaor: Zeevere dur dik & dun. ’t Beloofde ’n gevarieerd ònbod: zes zeeveraars (=tonpraoters)! En daor tussendeur muzikale acts van de Goedgemutste slager van dees jaor (Lalala, sjalala, tralala, hoempapa), de 3Ka’s en de Springdinger. Toch waar ik vurraf ’n bietje teleurgesteld. ‘Hillemòl gin vrouwvolk,’ klaagde-n-ik. ‘Ik mis Bèts Buts mi d’r prachtige openingszin: “wannen broelie!”’ ‘Ja,’ bromde onze Klaas, ‘Bèts en Jònnus d’n Birrenboer, de gebroeders K en de Aauw Blaouw, da ware gaauwe teije.’ ‘D’r waar ok nog zónne losgeslage gistelijke die z’n èige paoter P’tènt noemde,’ plaogde-n-ik, mar onze Klaas hapte nie.
Ik en m’ne mins zate veuròn in unne vollen hèrd en de stemming zaat ’r al mee goewd in. Da zal ok wel gekommen hebbe dur dieje lèkkere gratis krintemik en koffie. D’r zaat goei vaart in de veurstelling. Vur de pauze kwame Koos Werkeloos (die wèrk moes zuuke, mar da nie zocht), René zwit van niks en De Vis in de ton. Vurral de leste scoorde mi z’nen Ballekumse babbel en z’nen humoristiese keijk op de plòtselijke toestande. ‘Zoo mót ’t,’ snoof onze Klaas tevreeje, ‘de hil zaak gemoedelijk op de korrel genomme en lèkker vreij vertolkt.’
In de pauze han we wir buurt zat mi d’n aauwe postdirekteur en mi alterande aander minse die men gezien han in d’n Bami. Ik ston d’r schón op, zinne ze.
De twidde helft begos mi de 3Ka’s. Prachtig, zoowas die drie vrouwe mi de tijd spulde! Goewd gezonge en geestig gebrocht! Ton de tuinman waar unne verdienstelijken debutant, ok al waar ie nog nie hillemòl tekstvaast. Zund da zunnen hoewd z’n gezicht te veul in ’t donker zette. De springdinger zen de gezwakke dansmariekes van d’n Birrekaol en zèllie zùrge alle jorre vur ’n choreografische onderbreeking. Deeze keer waar da in ònloop nor de leste tonpraoter Dun Miscommunist. Hij ston terècht aachter in ’t programma, want hij waar ’t hogtepunt van hil d’n aovend. Hilariese miscommunicatie bespraak Camiel op professioneele manier. Hij krieg verschillende ope duukskes! Dik verdiend, want hij brocht unnen een-acter van klasse. ‘Da kos nie beeter,’ vond d’n onze, die gereegeld ha zitte schaotere en af en toe in de kneup laag van de laach.
We moesse natuurlijk nog efkes naobuurte en toen we in de gauwighèid ok nog onderschèije wiere dur Prins Jan 4 en adjudant Roy kos ’t hillemòl nie mer kapot. We dinne dur de naacht mi ’n voldaon gevuul op huis; we han unne prachtige karnevalsaovend meegemakt.
En dan meuge wij zòtterdag ok nog ’s nor de Ujese Knoerisse, umda onze Klaas dur hullie 25 jaor geleeje al tot Knoergoeien Brabander gekrónd is. Da is ’n verwenningsfist da we nie gèir misse. We hen al veul knoergoei van vruuger verspuld, zund zat. Ad de Laat, Nol van Roessel, Dien Cornelissen, Willem Iven, Steef Eijkelenburg en Gerrit Braks... Ze zen d’r nie mer, mar wa hen we dik schik gehad mi die mooi minse!
De neije knoergoeie is dees jaor unne Martin Jan van Mourik, unne profèsser ùit Ravestein. Onze Klaas vreugt alle jorre um ’n vrouw as neij lid, mar d’r wordt slècht nor hum geluisterd. Witte wa d’n opperknoeris toch zin! ‘Wij houwe wel van vrouwe, mar we zouwen ’t hier ok gèir gezellig houwe.’ Nou vraog ik oe toch…! Affijn, unne goeie vastelaovend gewenst.
geschreven door: Bèt van Klaasse