2018 - week 11

Vandemèirge gonk ’r op onze Klaas z’n tillefóntje ’n klèin piepgelùidje. Hij kiek en zin: ‘um half tien geuget reegene.’ ’t Klopte persies: ’n rotbùi mi hagel en onweer. En dan denk ik: hoe kan da nou toch, da ze da al wiesse!?
Ik moes nog bódschappe doen en ge sjouwt wa af as huisvrouw, wánne. Da hi da maansvolk noit nie in de gater. Die hoeve mar òn te schùive en werke al oew gebakke, gerukt, gekókt of raow grèij mooi nor binne…
Teegesworrig gi da hil anders. Ons Mrietje kan goewd koke, ze bestelt de bódschappe en da wordt ammòl gratis thuis gebrocht. Mar da’s eigelijk krèk as vruuger trouws; ons moeder vulde alle weeke buukskes in en die kwaamp d’n bèkker, de slagter en de winkelier ophaole en da wier ok allemòl nètjes thuis gebrocht.
Alle daag kwaamp de romboer langs en dan ha ze wir vorse romme en pap in huis.
Dalijk kùmt d’r hier ’n mènneke, want de wòtterhuishaauwing werkt hier nie nor wens. Onze Klaas moes vanmèirge mi kaauw wòtter z’n haor waasse en daor waar ie niks over te spreeke. Hij ston onder d’n does te schibbele en klaagde da’t gin doen waar. Ik krieg ’r grif milleije mi, mar ’t moet gezeed da-t-ie ondanks z’n 76 jaor nog ’n rillijk strak lijf hi.
’t Monturreke da kwaamp klusse, ha zoo te zien ok wel ’n strak lefke, mar hij waar ok pas veuròn in de twentig. Wel unne kèirel mi gevuul vur humor. Toen ik zin da-t-ie toch wel ’n fijn beroep ha umda-t-ie aauw minse bleij kos make, zin ie: ‘Ja, mar noit vur lang…, as de reekening kùmt is d’r niks mer van da geluk over.’
Mèirge hebbe we afgesproke da de mins die d’n afgeloope zondag de Willem Ivenprijs ha gewonne, zunnen ‘Haon’ hier op kùmt haole. Dieje klótzak hagget fistelijk gebeure in Lith toch òlling vergeete en da waar heel lullig, want de wethaauwer ùit Oss ha z’n èige vreij gemakt um da prachtig haonebild òn de winnaar ùit te reike en de krant en d’n tillevizie ware d’r, mar Toon, d’n tinus, zaat thuis…
Hij ha ’n administratief foutje gemakt en heeget in tussented wel goewd gemakt.
Wèllie doen freddessmiddes al virtien jaor nor onze Klaas z’n oudste bruur en daor in Rósmòlle zitte we’t dan te weete van twee tot vier. D’r kùmt alt unnen hoop kwats en veul laacheswèrk vurbeij en da is gezellig! Wèllie telle daor ècht op. Lie en Harrie kommen ok alted en mi onze zesse òn de hog toffel leevert da schik op. Onze Klaas moet de stukskes van de leste week veurleeze.
Mar nou is Annie, de gastvrouw de lesten ted niks wèrd en Gèrrit ok nie. Ze ware bèij lang nog rillijk hèl, mar de lesten ted ooge ze as zieke veugelkes. D’n dokter waar van de week geweest en nou meuge ze hillemòl gin bezuuk mer hebbe. Alleen d’r èige jong meuge komme, want ze zen bèij vort veulste muug en ze moeten ’t vurloopig heel rustig òn doen. Hopelijk kikkere ze gaauw ’n bietje op, want we maken ons èige zùrge en we vuulen ons op vreddeg vort ‘ontheemd’.
’t Weer werkt nog nie ècht mee mi al die bùie. We zen de winter wel vort bùi.
Ik heb ons moltonne onderbokse wir nor de zulder verbanne en m’n gekleurde slips vur d’n dag gehòld, want ’t weer moet vort de goeie kant op. ’t Wordt lente; da kan nie anders!

geschreven door: Bèt van Klaasse