2018 - week 16

‘Nou hoef ’t hier toch nie gèkker te worre,’ bromde onze Klaas aachter z’ne krant. Ik wies nie worrover hij ’t ha en waachtte af hoe ’t wijer ùit zó pakke. ‘’t Kùmt dalek in de módde dè ge sokke gòt drage in oew ope schoen! Da zal korren op de meule zen bé onzen Tinus.’ Ja, daor ha-t-ie wel ’n punt, want Tien hi al jorre vur joker geloope mi sokke in z’n sandale. ’t Is oit zó èrg geweest da we mi onzen drieje riepe: ‘réijde gé mar ’n èind vurrop, want we wille nie bé oe heure!’ En nou kùmt ’t dus zó wijd da diejen èigewijze gelijk kreg... D’r is gin gerèchtighèid mer in dees wirreld…
We zate daorover nao te prakkezeere toen d’r geklopt wier en wie stonne d’r op de stoep? Tien en Ant, mar ge zódt ze amper truggekend hebbe, want ze han bèij groote zonnebrille op. Ja, Ant is geopereerd vur staar en da is mi heur ooge nog steeds nie wa ’t moet zen en dùrrum diejen donkeren bril. Nou zie ze d’r ùit as Jackie Onassis en Tien mi donker glaos… lekt meer op André Hazes as op dieje rijke Griekse reeder, mèin ik.
We kriegen ’t over ’t schón weer en de fietsplanne en da’t zó verveelend waar da Ant nou mi onzeeker ooge nie tusse de wiele kan. ‘We moeten ’t mar afwaachte… Ze zegge da’t wel ’n por weeke kan duure vur ’t beeter wordt,’ zuchtte ze. ‘Daor reekene wij wel op,’ zin onze Klaas um heur gerust te stelle,
We kriegen ’t over de tillevizieprogramma’s van de lesten ted. Hán wij da ok gezien van die huize op die Spònse eilande? Wa’n ùitzichte! Niks vur aauw minse, mènde d’n onze. ‘Al die trappe en hellinge!’ ‘Wa men opvalt,’ brocht ik tussembèije, ‘is da al da volk de keuke alt te klèin vent en da ze die keukes en badkamers mee afkeure umda ze gedateerd zón zen. Nou die zón hier ’s moete komme keijke! Die spulle kunne nog jorre mee. Kapitaalvernietiging is unnen arige módde.’
‘Módde dugt nerres vur,’ greens Tien. ‘Jawèl,’ kètste d’n onze trug, ‘módde is goewd vur de móddekunning en de kleerewinkel. Al da kuddevolk duu mekare klakkeloos nao…’ ‘Módde is wa ge d’r èiges van makt,’ zin ik in ’n wijs bùi. Ik trek m’n èige noit iets òn van wa d’r in de mèrt is. Ik draag wa ik mooi veijn en wa lèkker zit.’ ‘En dùrrum moet ze alle weeke nor de mèrt um wir neij lappe te koope,’ riep onze Klaas en schudde z’ne kop. ‘Witte wa hier in de módde zó moete komme?’ gonk ie wijer. ‘Da de minse meer respèkt zón hebbe vur de historie. D’r worre dinger weggekwakt die zó schón zen en noit mer trugkomme… Denkt mar ’s òn diej aauw tolbrug van Tinusneef over de Ao. Daor groeide mosse van euwen oud, mar ginnen bioloog die d’r oit òndacht òn geschonken hi.’ ‘Ja nèt,’ viel ik m’ne mins bé, ‘en nou ister ’ne prachtige in glas geëtste meule van Mirroi die zoo vur de gemeenschap beschikbaar is, mar gin man reageert!’ Ik vertelde da Ria Willemse de meule van Hèintje Jacobs hi òngebòje òn Mirroise instansies, mar die komme ginnins nie keijke… Ze wille dieje meule gèire in in ’t Meulemuzeum in Zaandam, mar Ria vent terècht da de kostwinning van heur vòdder in Mirroi thuishurt. Hij zó dus in De Moerkaol, de Koreschoof of bé de Driezeeg moete komme… ’n Prachtig stuk historie da noit ùit de módde mag raake.

geschreven door: Bèt van Klaasse