2018 - week 17

Wij han toch schón gefietst op die uurste wèrm daag in april! Onze Klaas is mi zón wèrm weer mee unnen andere mins. ‘D’rùit, d’rùit,’ riep ie, ‘vur d’r dalijk iemes in de kraom kùmt schijte!’ Zódoende zate we al vruug tusse de wiele en genote van de geel kusses speenkrùid, de lila kikforsblomme en zonnige pèirdeblomme. We roke de lentelocht van bloeiende vogelkèrs en kriege goei zin. We stake bé Coudewater over nor ’t brugske over ’t Maximakanaal en daor troffe we toch warèmpel Corre en Elly’s! Wèllie van de fiets en buurte mi ons femilie! Zèllie ware bèij al eeve goewd te spreeke over de mooie zondag as wij! En over wa d’r groeit en bloeit! ‘Dan hoefde toch nie te twijfele òn ’n hooger macht,’ mènde Cor. Wèllie hen mateloos respekt vur dees minse. ’t Is eigelijk ’n wonder da Cor d’r nog is. ’n Jaor geleeje is ie al opgegeeve; tumore in de leever. Toen hi de pasjènt beslote alle behandelinge te stake. Gin chemo of niks mer. Hij hi z’n kwaol nor Australië gestuurd mi de bódschap da-t-ie ze nie trug wil zien en hij drinkt enkel nog ’n pèirdeblomme drankje teege z’n ziekt. Hij is zó pozitief en telt elken dag as zeegening en z’n vrouw is daorbé z’n beste hulp en toeverlaot. Geweldig, zoowas zèllie kunnen umgaon mi de umstandigheede. Da’s nou ècht ‘pluk d’n dag’ en daor kunne veul minse ’n vurbild òn nimme. ’t Din ons goewd de neef en naamgenoot van onze Klaas in zónne goeien doen teege te komme same mi z’n Elly da we d’r nòdderhand tot de Maos toe over geprót hebbe.
Op de Maosdijk dinne we rèchsaf nor Gewaande. Daor zaage we al ’n prachtig ooievaarstel op de nest vur we bé de Blaow Sluis vur anker gonge. Wa hedde daor toch ’n schón ùitzicht op de Maos en wa hen we d’r wir ùitbundig genote!
Umda’t zónne superzondag waar, dinne we òn d’n andere kant van ’t neij kanaal trug nor D’n Dunge um daor op de Poeling nog mar ’s lèkker ’n ijsje te vatten ok nog. ’t Waar ’n vrolijke bedrijvighèid bé Keesse. We kriegen ’t al over fietsplanne in de kommende week, want d’r ware wir wèrm daag òngezeed. ‘Dan zó’k wel wir ’s nor De Rustende Jager wille,’ bedocht d’n onze. ‘As we dieje tocht dur ’t Bossche Broek, langs d’n IJzere Man doen, hen we mi al die bloeiende beum èn struike een van de moiste fietsroetes, denk ik.’ Daor zó-t-ie wel ’s gelijk in kunne hebbe, schatte-n-ik in en ik moes denke òn de wandeling die wij oit dur de Loonse Duine gemakt han. Onze gids vertelde da-t-ie pas ’n koninklijk gezelschap ha meuge rondlèije. Al de vrouwelijke dèftighèid waar op hoog hakke. Ze han bèrrevoets mee geloope. Ze kosse nie begreijpe da de beum in da wit zand hòst gin stamme han, mar zèllie han ok nog noit van Brabants stùifzand geheurd…
Op de weg nor huis roek ’t lèkker nor de lente. Saoves hen we nog ’n weijl in onzen hof zitte naogeniete. Ons kèrsbeum hen nog noit zóveul blomme gehad. Alterande veugelkes haauwe konsèrt, we heure de hommels bromme en de bieje zoeme tussen al da wit bluumkesgrèij da zó schón afstikt teege de strak blaow locht. Ja, ’t leeven is goewd!

geschreven door: Bèt van Klaasse