2018 - week 22

Nou de mèijmònd alwir vurbeij is, keijk ik toch efkes trug op die schón daag. We han zón mooi ònlooproete vur de beevert dur ’t Bossche broek mí al z’n bloeiende bluumkes en bosse! De minse ware vrolijk en bleij. ’t Waar mèij! Èn zó wèrm en fijn. De geure en klurre waren op z’n moist. Mar d’r waren ok zake die ons minder beviele: ’t Bisschoppelijk paleis ston in de stèigers. In de kattedraol waren ok stèigers vur een van de glas-in-lood raome. De Parade waar d’n uurste zondag hillemòl afgezet vur ’n bierpruuvereij of zówiets… Die dinger mótte nie kunne in de fistmònd van de Bossche beevert. De guld en de kore makte veul goewd… D’r waren in ’t begin van de mònd bé Maria’s hòst karskes te kort! Wa is zón vol kattedraol toch prachtig as d’r ok nog goewd gezonge wordt!
Jazz in Duketown waar deeze keer nie zó òn ons besteed. ’t Waar veul hèrrie en dik pop in plòts van jazz, mar minse keijke blef ’n goeiekoop amuzement. D’r waar me toch unne kwak volk op de been! Wij han ’n goei plòtske òn de Parade. Genietend van onzen drank kosse we rondblieke. Ons vriende ùit Amsterdam ware mí Pinkstere spissjaal nor D’n Bosch gekomme. Cees en Petra zen wirreldberoemd vanweeges hullie Holtkampkrokette, mar vur ons zen ’t wèrm minse zonder kapsones die ope stòn vur d’n Brabantse kultuur en alt gezelligen buurt meebrenge. Wij trèffen hier alle jorre ok Ad en Erna ùit Ósterwijk en diejen Ad hí nog mí Ceesse in de klas gezeete en is ok zónne wèrmen bèkker. De beevert lekt wel iets mí bèkkers te hebbe, want op twidde Pinksterdag kwame we Rinus en Dorris ok nog teege en zèllie zen ons vriende van de bakkereij in Aaste…
Vurrige week he’k ’t al over onzen Hollandsen tocht mí viere gehad, mar ik ben d’r nog nie over ùitgeprót. Onze fietsvekansie langs de zee mí Tiene en Ante leevert alted stof op. We zaten in hotel ’t Zwaantje in Callantsoog en we han d’r de goeie kost bé. We bofte umda ’t weer meewerkte. ’t Waar zonnig, ’t wèijde wel hard, mar ’t blief dreug. Dur de wend wier de zee opgezwipt tot schitterende schùimkoppe. We moessen ons èige soms ùit de naod trappe. De duine zen tusse Camperduin en Schoorl bezunder schón! D’n overvloed òn wilde blomme waar overweldigend. Zó wijd ge keijke kost, witte zandmassa’s! ’t Liek wel sneuw.
Ik ha m’n èige goewd ingepakt: panties, maillot en daor nog ’n boks overheene. ‘As d’r iemes bé aow iets wil, is z’n lust wel over vurda die dur al die klirròzzie heen is!’ verkondigde Ant. Gelukkig zen d’r ooge wir goewd beeter geworre. Ze hí nou ’n heel schón blaow brilleke.
‘Da vèld daorgiens is krèk wòtter,’zin Tien onderweeges. ‘Ja,’ zin d’n onze, ‘da is ok wòtter!’ ‘Nee, da zal plestiek zen,’ kwaamp ’r ès teegebericht en mee vloge d’r ’n por ènde neer in ’t wòtter.
In Rósmòlle hagget ’r gekruld: hagel, reegen en onweer van jewèlste. D’r waar veul wòtterschaoi. We ware dùrrum bé onze Klaas z’n bruur òngegaon die daor wónt. Gèrrit is zwaor ziek, mar hij haauwt z’n èige gewèldig. Hij is dùivemèlker in hart en ziel en hí unne kammeraod die de diere vur hum verzùrgt. Gèrrit ha mí aacht dùiven meegedaon op ’n Franse vlucht en is mí zes vogels in de prijze gevalle! ‘Nou stò’k vort mí een been in ’t graf en zé’k nog zó bleij as ’n klèin jong da’k zes prijze heb,’ zin ie tevreeje.

geschreven door: Bèt van Klaasse