2018 - week 24

De intelligentsie in Ballekum gí de kommenden ted mí sprongen umhog, da’s zeeker, want ons vriende Gradje en Kaatje komme vanùit Rósmòlle op ’t Mercuriusplein wone! ‘Prachtig nijts,’ glorieerde onze Klaas. ‘Gradje is lang schooldirekteur geweest en waar alt gespitst op discipline en verantwoordelijkhèidsbesèf en Kaatje hí teegenover hullie neij wónning jorre de scepter gezwèijd in de kleerewinkel van Keesse en hi jorrelang de módde van ons dùrp mee bepaold. ‘Dan hen we dalek minse die mí Peters en Annies ‘de huiskamer van Ballekum’ goewd in de gater kunne haauwe.’ En van de week hurde we da ok d’n aauwen bovemister van Mirroi, Piet mí z’n Joke, de kèrn van ons plòts kùmt verstèrke. Schónder kan bekant nie! Piet is op verschèije plòtse bùrgemister geweest ok nog; dus de supervizie is op ons dùrpsplein in heel goei haand. Wel zunt vur Rósmòlle natuurlijk da nou zóveul mót inleevere op gebied van slimmighèid.
En nou we ’t toch over slimmighèid en IQ hen… ‘Haben Sie die fietse gehoerd?’ vroeg Tien in z’n beste Duits òn ’n por Zwitserse dames die bé ons in Callantsoog in hotèl ’t Zwòntje zate. Daor zakt oew boks toch vanaf, wánne. Hij kent niks van taole, mar mènt da-t-ie overal over mee mag praote. Onderlest in Duitsland op ’n terrasje òn de grèns majte-n-ie ’t ok al flaow: ‘Ein Bier bitte… (en vlug ’n bietje…!)’ Eigelijk kunde d’r nerres mí komme. En as ge’m wilt ùitlegge hoe da-t-ie zóiets hurt te zegge, reageert ie steevaast mí: ‘Och da’s nie zó slim…’ ‘Habst du die Zeit?’vroeg ie ok nog mee òn d’n oober. Nou, dan witte gullie wel hoe laot ’t is…
‘Ik kos nie goewd leere,’ gaaf Tien pas nog ruiterlijk toe, ‘mar as ze ’t in guldes ùitlegge, snap ik ’t bekant gelijk.’
Toen ons Vorstenbosse vriende de leste keer hier ware, begos Tien over da èrgerlijk politiek gelieg van de lesten ted. ‘Ik herken me daar niet in… Voortschrijdend inzicht… Met de kennis van nu’ gaaf ie as vurbilde van da gelul um blunders te verdoezele. ‘En ’t èrgste is da die lùi dik nog gewoon dur meuge gaon, ok nog,’ din Ant ’r nog ’n schùpke bovenop. Gelukkig begosse ze nie ok nog over Trump. ‘Wirreldprobleeme van neegerzoene, jóddekoeke en zwarte piet… Subtropiese leutertaal mí negatief geprakkizeer tot aachter de komma,’ riep Tien innins en wij kieke mekare òn. ‘Da kan ie noit van z’n èige hebbe,’ zuchtte onze Klaas en schudde z’ne kop. Tinus vuulde da z’ne klèts nie ònkwaam en gaaf ’n verhaaltje ten beste: ‘Jan ha nog noit gewerkt. De geminte wóttem toch ’s unne keer òn ’n baan hèlpe. Ze han iets gevonde, liete ze weete, mar Jan waar ’t ’r niks mí ins: ‘nee, nie bé Mars,’ riep ie aachtermekare, ‘ik bleijf in dees wirreld!’ Da waar beeter besteed; alleman moes laache. Da vroeg um meer en dùrrum din Tien wijer over Janne: ‘Ze stelden ’m in ’t ziekenhuis de vraog of ie oit probleeme ha mí z’ne prostaat. ‘Ooh nee,’ zin Jan, ‘die zette wij in de winterdag gewoon ’n bietje umhog.’
Onze Klaas vond da-t-ie nie aachter kos bleijve. Hij schrapte z’n keel en vertelde over boereslimmighèid: ‘d’r wier hier nie zó wijd vandòn in onze jongen ted unne twilling geborre en daor waar nie op gereekend. ’t Waar winterdag; d’r moes iets bedocht worre um de twee baby-jungskes wèrm te haauwe. De baggelamp waar de oplossing; daor kosse de mènnekes mooi onder ligge en da werkte…! ’t Zen wel vèrkes van jong geworre,’ grinnikte d’n onze.

geschreven door: Bèt van Klaasse