2018 - week 25

We ware denkelijk vur de leste keer in Lieshout aktief geweest. Onze Klaas hí daor alle dèrtien kirres òn mee gedaon en umda ’t ’n tweejaorlijks gebeuren is, haauwt da in da-t-ie al zesentwentig jaor betrokken is geweest bé da dialektefestival. Hij hí mee òn d’n basis gestaon bé ’t genootschap, toen nog mí Sjef van Schalen, Michel de Koning en Mira Ficq. Hij hí d’r in de zjurie gezeete en hij hí daor alle jorren opgetreeje.
Deeze keer waar ’t wel ’n bizunder mooi afleevering umda ’t weer zó grandioos meewerkte en d’r zóveul goei volk op de been waar. ’t Waar fijn da d’n onze same zinge kos mí Annelieke Merx. Ik ha zelf ok nog ’n beschèije bédrage geleeverd. Nò drie veurstellinge mí veul belangstelling kosse we ùit gòn ruste en daorvur moesse we nor de kiosk komme, zoo ha d’n onzen afgesproke. Hij moes èiges z’n grèij nog d’n auto in kreijge. Ik moes, zoowas alt, nog wa naoklètse en zal wel nie goewd opgelet hebbe, want toen ik ùitgebuurt waar, zaag ik onze Klaas in gin vèld of weeg. En gò dan mar zuuke in zónne kwak volk! Ik din mar nor ’t Dùrpshuis, want daor han we smiddes geëete en gedronke. Mar nee, daor waar nie veul volk en dus ok ginne Klaas. Telangeleste din ik van èrmoei nor de kiosk en jawel; daor zate Annelieke en d’n onze en nog veul meer volk lèkker nao te geniete. ‘Wor bliefde nou?’ zin ie. Ik moes bekenne da’k wir nie goewd geluisterd ha.
Muug mar voldaon dinne we nò ’n drènkske op huis op òn. Op de weg nor Sijtert zen we efkes gestopt um ’nen bizunder schónnen èkker rog te bewondere: een en al kórreblom en klaproos! Da din ons ècht òn vruuger denke: ’t liek unnen èkker ùit ons jeugd. We ware d’r bèij van onderstebove en wieren efkes opnijt jong. ‘Och, wa zó’k gèire unnen bos plukke,’ zuchtte-n-ik, ‘mar ik zógget nou nie mer kunne.’ ‘Da meugde ok nie,’ waar ’t antwoord.
Onze Klaas hí nog ’n por daag over Lieshout geprót. Hij waar tevreeje, mar hij ha ok zó gèir wa jong volk gezien…
Dees week is de stemming hier wel lillijk umgeslage. Da kùmt dur zónne gaperd van ons gruunste geminte. ’t Zit namelijk zoo da wij al jorre ’n rèndje klaprooze teege ons taxusheg hen stòn en die bloeit mòndelang. Hil de mèijmònd is da al ’n arighèid geweest en veul minse hen daor komplimènte over gemakt. ’t Trottoir b’ons is zeuve teegels breed. De klaprooze hen nog ginnen halven teegel in gebrùik en alleman mí ’n bietje esteeties gevuul zie da’t ’n mirakel is da d’r zóveul prachtige blomme bove unnen blooten teegel kunne bloeie. Mar innen ister die hí totaal gin schónheidsgevuul en die is dus van ’t gemintelijk gruunbeheer. Hij zit op zónne kokende sopkittel en réijt de trottwaars af um allen bocht plat te legge en dieje klippel hí nou ok al ons klaprooze verbèllemond. Wa ben ik bleij da onze Klaas ’m nie beezig hi gezien, want hij zó in staat zen geweest um dieje galleperd mí zunnen hille sopkittel hier in de klimop te kwakke. Grif, ik ha d’r nie vur ingestaon en ik weet hòst zeeker da’t nie goewd afgeloope zó zen. ’t Is ok te gèk vur woorde; hoe kan iemes zoiets mois wor alleman allennig mar van geniet zoo verniele!? Dan bende zón funksie nie wèrd.
Nou is’t wel zoo da d’n taxus irdaags geknipt moet worre vur de kanker. ‘Elk nadeel hep s’n voordeel.’

geschreven door: Bèt van Klaasse