2018 - week 27

Ik heb de òlling week aachter ’t nèijmesien gezeete, want de tillevizie is voetbalverslaafd. Al die voetbalwedstrijde, docht ik onderlest, daor worde ècht nie goewd van, mar ’t valt mee. Onze Klaas hoef d’r steeds minder van te zien en as ie kekt, valt ie dik in slaop. ‘’t Is zó saai,’ zuchtte-n-ie, ‘al da gebrèij in de bridte.’ Hij kan ’t nie lang òn zien en begint al gaauw te gape en mí z’n ooge knippere en doezelt weg of duu nor z’ne kompjoeter. Ik kan dan nor unnen detective keijke as die erres te veijnen is.
Nou laas ik da ze ’n por honderd wónninge gòn bouwe in da prachtig park van Coudewater! ’t Schent da ’t struktuurplan daorvur al goewdgekeurd is dur de geminte D’n Bosch. Ge zódt zónne geminteraod toch aachtermekare nor Coudewater stuure!
Grarus, de oudste bruur van d’n onze hagget van de week klaor gemakt! Ge wit da-t-ie zwaor ziek is, mar hij weert z’n èige nog dapper. Z’n vrouwke hí tot overmaot van ramp ’n hèrseninfarct gehad en die zit op Mariaoord wor ze ’t nor umstandigheede prima duu. We ware bang da Grarus nie mer op z’n èige zó kunne bleijve zitte, mar da pakt anders ùit. Hij kreg goei thuishulp en de keijnder kommen alle daag um hum mee te nimme vur bezoek òn z’n vrouw. Daor gu-t-ie mí zuurstof en rollator heene. Hij is unne rasdùivemèlker. ’t Is of d’n duuvel d’rmí spult, mar nou vliegt ie konstant in de prijze! Hij leeft ’r hillemòl van op. Volges de leste diagnose ha-t-ie ’r allang nie mer zulle zen, mar hij kikkert zó op da de dokters d’r denke hebbe bijgesteld. In ’n bùi van overmoed hí Grarus van de week de hegscheer gevat en is mí rollator, zuurstof en al òn ’t knippe gerakt! We moete wèl bekenne da’t gin suukses is geworre, want hij waar amper begonne of ie knipte z’n zuurstofslang deur… Zunnen èigen òjem afgesneeje! Da gaaf paniek, mar de thuiszorg zùrgde rap vur vervanging.
De taxusheg moes b’ons wir geknipt worre en nou wier d’n onze opnijt vals op de geminte. Blekt toch da nie enkelt de klaprooze mar ok de taxusheg verbrand is nò de ònvaring mi de gemintelijke braoipan van vurgende week. ‘Ge zót ze toch wa,’ greens ie, ‘die gallepers weete natuurlijk nie da onze taxussnoei verzameld wordt um geneesmiddele teege kanker te make.’ Hij is op mòndag èiges begonne mí ’t knippe. Vur d’n binnen- en buitekant van ’t veurònzicht is ie d’n hillen dag beezig geweest. Toen ha-t-ie ’t gif vur mekaare. Twee vol tasse snoei stonne klaor vur d’n ophaoldienst. ’t Waar wel zoo da-t-ie z’n hemd ùitdreef, zó bezwit waar ie vort en hij hí hil d’n aovend nóddig gehad um toe z’n èige te komme. Gelukkig zó Tien d’n boog en d’n bocht saanderdaags komme doen. Onze Klaas ha daorvur d’n trap, de scheer, en de kreuge mí de snoere mee al klaor gezet.
Tien en Ant ware d’r al vruug. Tien gonk buite en Ant binne òn de slag. Ja, zèllie zen veul jonger as wij en kunne nog goewd ùit de weeg… Tien waar druk doende mí d’n boog toen d’r unne mins mí ’n hundje langskwaamp. ‘Nou daor zulle wèl ’n por zakke snoei van af komme,’ zin de mins bewonderend. Hij ha zèlf ’n taxushegske en da ha-t-ie ok nèt geknipt, vertelde-n-ie, mar hij ha mar ’n half zèkske. ‘Oo,’ zin Tien dreug, ‘en wa zin d’n dokter?’

geschreven door: Bèt van Klaasse